200. Τάσος Γαλάτης: Πειραιάς

Κατεβαίνοντας στον Πειραιά

                                  Στον Νίκο Κωστάκη

Έτσι απλά γεννιούνται οι ουτοπίες
σαν ένα σεργιάνι από το άστυ ως το επίνειο
όταν σε συντροφεύει μάλιστα ο Γλαύκων του Αρίστωνα ο γιος
για ένα προσκύνημα σε κάποια υπερβόρεια θεότητα της Θράκης.
Δες φτάσαμε κιόλας στις Φαληρικές ακτές
η Μουνιχία, η Ζέα δεν απέχουν'
θυμάσαι τα συνθήματα, τα θυμιατήρια
τι δάδες, τι λαμπάδες γέμισαν οι πλαγιές
στεφάνια είχαν κρεμάσει στις πρώρες οι ναύτες'
να ο Αλκιβιάδης, ο θεός της νιότης μας
σε λίγο η Σικελία θα 'ναι δικιά μας
θα φτάσουμε στην Καρχηδόνα
θα λάμψει σε όλη την οικουμένη
το κλέος της δημοκρατίας μας.

Έτσι γεννιούνται οι ουτοπίες
έτσι ξεκινάει ο ξολοθρεμός και η σφαγή των ποιητών
μ' ένα πράο απόγευμα στο αρχοντικό του Κέφαλου'
ποιος θ' αρνιόταν ν' αντικρίσει τους λεβεντογιούς του
τους ίουλους ν' αγγίξει του άμοιρου Πολέμαρχου
να χαϊδέψει τα όμορφα μαλλιά του Λυσία
τον κάλλιστο να ασπαστεί Ευθύδημο.

Μα όλα τούτα, το κάλλος και η αρετή
οι θαλεροί μυώνες και οι στέρεες κνήμες
μπροστά στη δίκαιη Πολιτεία τι αξίζουν'
«Κατέβην χθες εις Πειραιά μετά Γλαύκωνος του Αρίστωνος»
έτσι σαν ένας αθώος περίπατος
ξεκινάει ο ξολοθρεμός και η σφαγή των ποιητών
ω νιότη παντοτινά θαμμένη στα λατομεία στης Σικελίας
στα σίδερα παραδομένη των τριάκοντα
έτσι απλά σαν τον Ασίναρο
γεμίζουν τα ποτάμια αίμα.

από τo Οροπέδιο, τχ. 4
Χειμώνας 2007-2008
(Οριστική μορφή του ποιήματος που δημοσιεύθηκε
στην εφημερίδα Αυγή, στις 11 Νοεμβρίου 2007)
*
Φωτ: Κ.(14.9.2013)

199. Στήβεν Σπέντερ: Αττική

Ατική

Ξανά και ξανά, βλέπω αυτή τη μορφή να γυρίζει:
Τον γυμνόν ώμο μιας κορφής που διαγράφεται
στον ουρανόν αγνάντια' να γέρνει ήρεμα
σ' ένα αγκώνα' τότε ακόμα μια φορά η καθάρια μορφή φτάνει
στον καρπό ενός χεριού που αναπαύεται
στον στέρεο κάμπο.
                              Ξανά, ξανά,
ένα μπράτσο απλώνεται από τον ψηλόν ώμο
και γέρνει στη γη. Λες κι' οι Θεοί, ακρωτηριασμένα αγάλματα,
με κεφάλια και πόδια αθέατα,
χαμένα στον ουρανό ή θαμένα στη γη,
άφησαν όμως δάχτυλα απλωμένα εδώ για σημάδι,
ανάμεσα τ' ουρανού και του κάμπου' κι' εκάναν αυτό το τοπίο
ανθρώπινο, σαν Ελληνικές στήλες, όπου όσοι πεθαίνουν
αλλάζουν σε πέτρα με μιαν εξαίσια κίνηση αλαφρή σαν αέρα,
αργοπορώντας στην ατέλειωτή τους αναχώρηση.

Stephen Spender

μετάφραση: Γιάννης Κ. Παπαδόπουλος

από την Νέα Εστία, τχ. 626
1 Αυγούστου 1953
(αρχείο ΕΚΕΒΙ)
*
Φωτ: art-hellas.blogspot.gr

198. Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου: Κόρινθος

Θάλασσα και συγχρονισμός

Τώνης:
Ήταν ηλιόφωτο και θάλασσα γαλάζιου
ουρανού μες στις κολόνες
κι αμπέλια κατηφόριζαν μέχρι τ' ακρόγιαλα
κι ακόμα πιο πέρα
και το χλωρό καλαμπόκι έδενε στο φως με την
ξανθή ελιά
πέρα στη θάλασσα της Κορινθίας μες στο
καυτό απομεσήμερο
κι ήταν κουφόβραση στο πέλαγο και το
Λουτράκι αντίκρυ
μού έταζε σερμπέτι και γλυκά και νόστιμες
γυναίκες στα ξενοδοχεία.
Μα η στέρφα γη ήταν άνυδρη κι ο ίσκιος
λειψός
κι είδα την αρχαία πολιτεία νεκρή και το
θέατρο άδειο
και το Ωδείο συντρόφευε τη μουσική του
τζίτζικα
κι οι πηγές στερεμένες κι οι ναοί δεν είχανε
καινούριες προσευχές ν' αναμέλψουν.
Ενθάδε κείται η Κόρινθος, πολιτεία της
μεγάλης ζωής και του πλούτου
της αμαρτίας, της πολυτέλειας και της άνεσης.
Μα τώρα
δεν είχε σκέπη στα ερείπια κι έκλαιγα δίπλα
στις πεσμένες κολόνες.
Κόρινθος, αγαπημένη μου πόλη, κι η φωνή μου
μαραίνονταν σαν τους πολιτισμούς που μ' έχουν
γεράσει
γέρος, μονάχος, που τα είκοσι χρόνια μου
δε μου 'χουν μάθει τη ματαιότητα του
αξεδίψαστου έρωτά μου.
Έμεινα εκεί ώσπου δρόσισε κι ύστερα πήρα
το δρόμο της επιστροφής. Ήτανε σούρουπο
και το μελτέμι φύσαγε κι η εσπέρα
ήρθε γλυκιά και βιάστηκα να μην αργήσω στο
παρτάκι.

από το βιβλίο του Νίκου-Αλέξη Ασλάνογλου Θάλασσα και συγχρονισμός
Εκδόσεις: ύψιλον, 1991
*
Φωτ: diogenis-press.blogspot.gr