112. Κάρολιν Φορσέ: Βελιγράδι

Αντοχή

Στο Βελιγράδι τα παράθυρα του τουριστικού
ξενοδοχείου ανοίγουν πάνω από επτά ορόφους πασχαλιές,
βροχή ξεπαστρεύει υφαντά τραπεζομάντηλα και ποτά
από τα τραπεζάκια, οι μεταξωτές σημαίες των αδέσμευτων εθνών
πλουμιστά εσώρρουχα στον άνεμο. Ο Τίτο ζούσε.
Ψώνισα στ' αγγλικά, με περάσαν για Τσέχα,
περπάτησα ως τα συντριβάνια και την αγορά
με τα σκόρδα και τα τσαντήρια, επανειλημμένως
συνάντησα τη νεκρή μου Άννα,
σκληρά κίτρινα φασόλια στην ποδιά της,
με το άσπρο της βαμβακερό καλοκαιριάτικο τσεμπέρι,
τα μάτια της σκληρά κουκούτσια της περασμένης της ζωής.
Κουτσομπολιό με φιλενάδες, με κομπολόι
στα χέρια, κάτι να μου πουλήσει έκανε.
Η Άννα ξεφλούδιζε τα χέρια της
με το κοφτερό μαχαιράκι, έλεγε: Στη χώρα σας
δεν έχετε τίποτα. Η κάθε λέξη
φλούδα πεταμένη στο δρόμο
ή βουνό πολιορκημένο από τραίνα
φορτωμένα κοπριά και θλίψη.
Στο Βελιγράδι έψαξα για κάποιο άγιο
πρόσωπο ζωγραφισμένο χωρίς χέρια
όπως όταν ο εικονογράφος πέφτει για ύπνο
και ξυπνά με μια εικόνα σταλμένη από τους νεκρούς.
Σε κάθε γωνιά η Άννα παράταγε τη δουλειά
στο πόδι, σήκωνε το κεφάλι της και με κοίταζε.
Είμαι ποιήτρια και άτεκνη, είπα.
Ποτέ δε ζωγράφισα αυγό, ούτε έφτιαξα προσευχές
κι έχω να γιορτάσω σωστά το Πάσχα χρόνια.
Από το Βελιγράδι στη Φραγκφούρτη πέρσι
καλοκαιριάτικα, από Φραγκφούρτη Νέα Υόρκη,
από Νέα Υόρκη στην κοιλάδα του Ρόανωκ
εκεί που τα βουνά σφίγγουν ανάμεσά τους
την ανάσα των νεκρών και ξεκολλούν
απ' το κάθε πρωινό μια φρέσκια γάζα πάχνης.
Νέα Υόρκη, Ρόανωκ, από την κοιλάδα
σε τούτο δω το ακρωτήρι και τους λόφους
όπου ο άνεμος αποκτάει κορμί δικό του
και το έλατο σκύβει στο παράθυρο
το βράδυ και χτυπάει το τζάμι
σα γυναίκα που έζησε τα πάντα.
Πισκάτα, σιγά τη γλώσσα σου, μου λέει.
Κάτι προσπαθώ να σου μηνύσω.

Carolyn Forché

Μετάφραση: Στάθης Γουργουρής

από τη λέξη
τχ. 58, Οκτώβριος '86
*
Φωτ: munplanet.com

* * *
- η Κάρολιν Φορσέ στo γράμμα σε χαρτί