200. Τάσος Γαλάτης: Πειραιάς

Κατεβαίνοντας στον Πειραιά

                                  Στον Νίκο Κωστάκη

Έτσι απλά γεννιούνται οι ουτοπίες
σαν ένα σεργιάνι από το άστυ ως το επίνειο
όταν σε συντροφεύει μάλιστα ο Γλαύκων του Αρίστωνα ο γιος
για ένα προσκύνημα σε κάποια υπερβόρεια θεότητα της Θράκης.
Δες φτάσαμε κιόλας στις Φαληρικές ακτές
η Μουνιχία, η Ζέα δεν απέχουν'
θυμάσαι τα συνθήματα, τα θυμιατήρια
τι δάδες, τι λαμπάδες γέμισαν οι πλαγιές
στεφάνια είχαν κρεμάσει στις πρώρες οι ναύτες'
να ο Αλκιβιάδης, ο θεός της νιότης μας
σε λίγο η Σικελία θα 'ναι δικιά μας
θα φτάσουμε στην Καρχηδόνα
θα λάμψει σε όλη την οικουμένη
το κλέος της δημοκρατίας μας.

Έτσι γεννιούνται οι ουτοπίες
έτσι ξεκινάει ο ξολοθρεμός και η σφαγή των ποιητών
μ' ένα πράο απόγευμα στο αρχοντικό του Κέφαλου'
ποιος θ' αρνιόταν ν' αντικρίσει τους λεβεντογιούς του
τους ίουλους ν' αγγίξει του άμοιρου Πολέμαρχου
να χαϊδέψει τα όμορφα μαλλιά του Λυσία
τον κάλλιστο να ασπαστεί Ευθύδημο.

Μα όλα τούτα, το κάλλος και η αρετή
οι θαλεροί μυώνες και οι στέρεες κνήμες
μπροστά στη δίκαιη Πολιτεία τι αξίζουν'
«Κατέβην χθες εις Πειραιά μετά Γλαύκωνος του Αρίστωνος»
έτσι σαν ένας αθώος περίπατος
ξεκινάει ο ξολοθρεμός και η σφαγή των ποιητών
ω νιότη παντοτινά θαμμένη στα λατομεία στης Σικελίας
στα σίδερα παραδομένη των τριάκοντα
έτσι απλά σαν τον Ασίναρο
γεμίζουν τα ποτάμια αίμα.

από τo Οροπέδιο, τχ. 4
Χειμώνας 2007-2008
(Οριστική μορφή του ποιήματος που δημοσιεύθηκε
στην εφημερίδα Αυγή, στις 11 Νοεμβρίου 2007)
*
Φωτ: Κ.(14.9.2013)