160. Τζακ Κέρουακ: Μέξικο Σίτυ

Άγγελοι της ερημιάς

Όταν ξανασκέφτομαι το Μέξικο Σίτυ, μου έρχεται στο μυαλό μια πόλη χαρούμενη, ερεθιστική, κυρίως γύρω στις τέσσερεις το απόγευμα, όταν οι καλοκαιριάτικες καταιγίδες αναγκάζουν τον κόσμο να προχωρεί γρήγορα πάνω στα πεζοδρόμια που καθρεφτίζουν κι αντανακλούν το μπλε και το ροζ από τις φωτεινές επιγραφές νέον, τα ποδάρια των Ινδιάνων που φεύγουν βιαστικά, τα λεωφορεία, τ' αδιάβροχα, τα μικρά μπακάλικα, τις υγρές και κρύες παράγκες των τσαγγαράδων, τη γλυκειά ζωηράδα της φωνής των γυναικών και των παιδιών, την βαριά ζωηρότητα των ανδρών (που μοιάζουν ακόμα με τους Αζτέκους). - Ένα κερί μέσα σ' ένα μοναχικό δωμάτιο γράφοντας για τον κόσμο.

Κάθε φορά που ξαναγυρίζω στο Μέξικο Σίτυ, ξαφνιάζομαι ανακαλύπτοντας πως έχω ξεχάσει κάτι, δεν ξέρω ακριβώς τι, κάτι το παρακμιακό, κι ίσως πένθιμο.

Jack Kerouac

απόδοση: Νιόβη Λυγγιάρη

από Το Δέντρο, τχ.33
Μάρτιος 1983
(αρχείο ΕΚΕΒΙ)
*
Φωτ: flickr.com, από Gusl42