154. Βασίλης Κουγέας: Μονμάρτρη

Η ασύγκριτη αχλαδιά

Το ρολόι
που αναζητούσαμε στη Μονμάρτρη
ήτανε βυθισμένο στο πράσινο του Saint Cloud:
όλα γλιστρούσαν
προς τη μυστική τους καρδιά.
Οι μπάντες σώπαιναν. Μια αψίδα θριάμβου
στηνόταν στο χρόνο: για μας δεν ήταν
ποτέ αργά.
Η έξοδος απ' το λαβύρινθο, ένα παιχνίδι.
Δάφνες και χλόη στρώνονταν στο πέρασμα
κι ας μην το έβλεπαν
οι άλλοι.

Ήπια το νερό της ζωής με τη Δάφνη
στις αλέες του Palais Royal
τα σπουργίτια έφαγαν απ' το τραπέζι μας
η Σιμόν Σινιορέ κάθησε μαζί μας.
T' απόγευμα ήρθε ο Πικάσο με λαδομπογιές
κι ο Raeymond Quenau όταν σουρούπωνε.
Με γέλια και φωνές αράζαμε στη Vefour
κι από τότε,
τ' άστρα κι η νύχτα δεν τελειώνουν.
Τις λεπτομέρειες για τον υπέρτατο σκοπό
και την αιώνια ζωή
θα μάθετε μόνο από μας —
αν βέβαια μας βρείτε.

από το βιβλίο του Βασίλη Κουγέα Του άλλοτε κατοικημένου
Εκδόσεις: Ύψιλον, 1997
*
Φωτ: flickr.com, από bruxelles5