158. Γιώργος Βέης: Μανχάτταν

Μανχάτταν
(έξω από το σπίτι του Πόε)

Το φως ξεκόλλησε τα νοήματα, ξημερώνει
συνήθως Φεβρουάριος
με πατημένο μαύρο χιόνι στην 84η οδό
που της έδωσαν το όνομα του Έντγκαρ Άλλαν Πόε
βλέπω τ' αυστηρά, καπνισμένα πρόσωπα
με τα σπασμένα σπυριά και το σκούρο πύον -
με λίγα σεντς θέλουν ν' αγοράσουν εμπιστοσύνη
στη λήθη.
Είμαι ασφαλώς πάλι εγώ που ανοίγω την πόρτα
και μπαίνω στο σκουριασμένο ταξί
ενώ την ίδια ακριβώς στιγμή με αγγίζω
στην απέναντι γωνία, είκοσι μέτρα μακριά,
στην παγωνιά των χρωμάτων
κάτι σαν όνειρο μέσα στις ψυχές και στα δώρα
του τοπίου, άστεγος αλλά άτρωτος.

Γιατί να δίνουμε, άραγε, τόση σημασία
στα σημάδια του καιρού
αφού όλοι, χωρίς καμμία εξαίρεση,
θα γυρίσουν πάλι σ' εμάς, μέσα μας,
ίσως με άλλο επίθετο, ίσως με άλλο αίμα,
αλλά με τα ίδια ακριβώς μάτια
με τα ίδια τρύπια κασκώλ
του λιγδιασμένου χειμώνα;

από το βιβλίο του Γιώργου Βέη Χρυσαλλίδα στον πάγο
Εκδόσεις: Ύψιλον, 1999
*
Φωτ: flickr.com, από Dan Nguyen