151. Γιάννης Κοντός: Πράγα

Στην Πράγα

Αυτές τις μέρες θα μαζέψω τα υπάρχοντά μου (δηλαδή τα γυαλιά μυωπίας) και θα πάω στο σπίτι του Κάφκα. Είναι εδώ στην Αθήνα. Το έχω εντοπίσει από χρόνια. Τώρα λειτουργεί ως χαρτοπαιχτική λέσχη. Γλιστράω μέσα με μαύρα ρούχα, για να μη διακρίνομαι. Κατευθύνομαι στα τραπέζια με τη χωρίστρα μου βαθιά μαχαιριά. Προσποιούμαι ότι παρακολουθώ το παιχνίδι, με τα χέρια κάτω από τις μασχάλες μουγκά. Δε με προσέχει κανείς. Κάποιος σκοντάφτει στο μέρος που στεκόμουνα. Έχω προχωρήσει μέσα στις σκιές, ψάχνω το καμαράκι του Κάφκα. Βαδίζω στα τυφλά, γιατί έχει γίνει διακοπή ρεύματος. Επιτέλους, διακρίνω το ποτήρι με το γάλα του. Να καίει κερί, να ακούγεται προσευχή. Εκείνη τη στιγμή που ο καπνός του ονείρου έπαιρνε το μυαλό, σπάσαν τα γυαλιά μου. Μένω μετέωρος και στο ίδιο σπίτι — στο ίδιο ποίημα —, πετάγεσαι εσύ πίσω από την πόρτα, πίσω από τα φυλλώματα. Με δαγκώνεις, με φιλάς, μου τραβάς τα ρούχα και βγαίνουν οι ξέρες του δέρματος από το νερό. Το σκληρό δέρμα μαλακώνει, βγάζει χορταράκι του Θεού, αγαπιέται: «ήρθα με το τρένο σήμερα». Έκλαιγες και τα μαλλιά σου γεμάτα χώματα από τον τελευταίο θάνατο. Έβλεπα τις φλέβες να αστράφτουν στο σκοτάδι, το σώμα να βρέχεται από παντού. Μετά μέρες έβρεχε, οι άλλοι παίζανε χαρτιά, τα βρύα ζώσανε το σπίτι. Άρχισε να τρίζει. Χρόνια μετά, έσκυψα σήκωσα το ποτήρι, το έβαλα στη θέση του.

από το βιβλίο του Γιάννη Κοντού Ανωνύμου μοναχού
Εκδόσεις: Κέδρος, 1983
(αναδημοσιεύθηκε στις 53 φωνές του 1986)
*
η φωτογραφία είναι του Δημήτρη Κ.