68. Μαρία Ιορδανίδου: Αλεξάνδρεια

Σαν τα τρελλά πουλιά

Για την Άννα η Αλεξάνδρεια του 1920 ήταν μια πολιτεία χωρισμένη στα δύο: σε παράδεισο και σε κόλαση. Η Άννα έφτασε στον παράδεισο. Την κόλαση δεν την είδε, της τη διηγήθηκαν. Η κόλαση ήταν κρυμμένη πίσω από κει που είναι οι φτωχοί συγγενείς και τα άπλυτα της οικογένειας. Δηλαδή τα Αράπικα. Στενά δρομάκια με σκουπίδια και ακαθαρσίες, μύγες, τραχώματα. Σπίτια με πόρνες ντόπιες και ξένες, αυλάκια με σαπουνόνερα και ό,τι είδους βρώμικα νερά που τρέχουνε κάτω από πόρτες. Με πορνεία με άντρες και πορνεία με γυναίκες, με κοριτσάκια κάτω από οχτώ χρονών, με μικρά αγοράκια. Πυκνή υγρή ζέστη, και παντού η μυρουδιά από μαύρα, ιδρωμένα κορμιά μπαρμπερίνων. Όταν ένα ανθρώπινο σώμα πουληθεί και φτάσει μια φορά μέσα σ' αυτά τα πορνεία, ο ήλιος δεν το ξαναβλέπει πια, γιατί ο ήλιος δεν κατορθώνει ποτέ να τρυπώσει σ' αυτά τα σοκάκια.

Και όμως ο ήλιος στην Αλεξάνδρεια είναι πάμφωτος!

Με φόντο τη γαλάζια απεραντοσύνη που έχει η Μεσόγειος, και ξαπλωμένη φαρδιά - πλατιά πάνω στην άμμο της παραλίας, είναι η άλλη μισή Αλεξάνδρεια. Η Αλεξάνδρεια η κοσμοπολίτικη των ξένων και του πλούτου. Τον πλούτο τον νιώθεις, τον μυρίζεις στην ατμόσφαιρα.

[....]Κατά τα άλλα, καλή η Αλεξάνδρεια, δε σε λέω, όμως μονοτονία. Ούτε ένα βουναλάκι, ούτε ένας λόφος, ούτε ανήφορος, ούτε κατήφορος. Και ο χρόνος κυλά όπως φαντάζεται κανείς πως θα έπρεπε να κυλά στα Ηλύσια Πεδία. Περνά καλοκαίρι, περνά φθινόπωρο, χειμώνας, άνοιξη, λαχταράς καμιά φορά να δεις να πέφτουν κιτρινισμένα φύλλα απ' τα δέντρα, να δεις το βοριά να τα σαρώνει. Τίποτα.

από το βιβλίο Σαν τα τρελλά πουλιά
Εκδόσεις: Εστία, 1980

*
Φωτ: saasa.gr (Σύνδεσμος Αποφοίτων Αβερωφείου Σχολής Αλεξάνδρειας)
Η γέφυρα στη Μοντάζα