64. María Mercedes Carranza: Μπογκοτά

Bogotá, 1982

Κανείς δεν κοιτάζει τον άλλο στο πρόσωπο
Απ' το Βορρά ως το Νότο δυσπιστία: υποψίες
μες στα χαμόγελα και την επιτηδευμένη ευγένεια.
Σκοτάδι ο αέρας και φόβος
σε όλες τις πόρτες και τους ανελκυστήρες, στα κρεβάτια.
Πέφτει μια χαλαρή βροχή
όπως σ' έναν κατακλυσμό: πόλη του κόσμου
που δεν θα γνωρίσει ποτέ την ευτυχία.
Απαλές μυρωδιές που μοιάζουν με τις αναμνήσεις
μετά από τόσο πολλά χρόνια που είναι στον αέρα.
Μισοφτιαγμένη πόλη, πάντα στα πρόθυρα να μοιάσει με κάτι
όπως ένα κορίτσι στην αρχή της εμμηνόρροιας,
ανασφαλής, χωρίς καμιά ομορφιά.
Μέσα σ' αυλές του δέκατου ένατου αιώνα με γεράνια
όπου γηραιές κυρίες ακόμα σερβίρουν σοκολάτα
προαύλια κατοικιών
κατοικημένα από βρωμιά και πόνο.
Στους απότομους και πάντα σκοτεινούς δρόμους
—ένα αδιάφανο φως φιλτραρισμένο σαν από αλαβάστρινα ελάσματα—
εμφανίζονται σκηνές τόσο γνωστές όσο ο θάνατος και ο έρωτας.
Αυτοί οι δρόμοι είναι οι λαβύρινθοι εκεί που πρέπει να ανιxνεύσω
όλα τα βήματα που στο τέλος είναι όλη η ζωή μου.
Γκρίζοι οι τοίχοι και τα δέντρα,
και ο αέρας απ' την κορφή ως τα νύxια των κατοίκων.
Μακριά, το πράσινο υπάρχει, ένα πράσινο μεταλλικό και γαλήνιο,
ένας πράσινος Patinir με λίμνη ή ποταμό,
και πίσω από τα βουνά μπορεί κανείς να δει τον ήλιο.
Η πόλη που αγαπώ μοιάζει πολύ με τη ζωή μου
μας ενώνει η κόπωση και η πλήξη της συμβίωσης
αλλά και οι αναντικατάστατες συνήθειες και ο αέρας.

Μαρία Μερσέντες Καράνθα

Μετάφραση: Γιάννης Καρατζόγλου

από το Εντευκτήριο, τ.88 / Ιανουάριος 2010

*
Φωτ: computerweekly.com