62. Patrick MacGrath: Νέα Υόρκη

Η χρονιά της κρεμάλας

Όλη μου τη ζωή την έζησα στη Νέα Υόρκη. Και, παρότι ήμουν πολύ μικρός για να καταλάβω τα γεγονότα τα οποία οδήγησαν στον πόλεμο της Ανεξαρτησίας, θυμάμαι ακόμη την εποχή που όλα ήταν ξένοιαστα' τότε που το Μανχάταν ήταν γεμάτο αγροκτήματα και περιβόλια που ξεχείλιζαν γαλήνη. Τότε που, όπως έλεγαν, οι ταξιδιώτες οι οποίοι διέσχιζαν το Νάροουζ μπορούσαν να μυρίσουν το νησί, την ευωδιά από τα αγριολούλουδα και τα οπωροφόρα δέντρα του από το πλοίο ακόμη.

Η ίδια η πόλη απλωνόταν στα νότια: κτίρια φτιαγμένα από τούβλο, με τις οξυκόρυφες βαθμιδωτές στέγες τους, τακτοποιημένα το ένα δίπλα στο άλλο σε σκιερούς, λιθόστρωτους δρόμους γεμάτους δέντρα, σκεπές από κεραμίδι και ξύλο σε διάφορα χρώματα. Στις αποβάθρες μας συνωστίζονταν τεράστια εμπορικά πλοία από κάθε γωνιά του κόσμου και οι έμποροί μας πλούτιζαν, ενώ μαζί τους άνθιζαν ένα σωρό επαγγέλματα και τέχνες. Ο πατέρας μου, επιπλοποιός με σταθερή δουλειά και πελατεία στα χρόνια της ευημερίας, πέρασε δύσκολα μόνο όταν έκλεισε το λιμάνι. Λίγο αργότερα κατατάχτηκε στο στρατό του Ουάσινγκτον και έφυγε για τα βόρεια, εκεί όπου τα στρατεύματα πολιορκούσαν τους Βρετανούς στην κατεχόμενη Βοστόνη. Το σπίτι μας βρισκόταν στη δυτική πλευρά της πόλης, στην οδό Λάμπερτ, πίσω από την παλιά εκκλησία της Αγίας Τριάδας. Εμένα, πάντως, μου φαινόταν ότι ζούσαμε κάτω από τη σκιά της και αυτό γιατί, όταν ήμουν μικρός, μου άρεσε να περιπλανιέμαι μοναχός ανάμεσα στις μισογερμένες ταφόπλακες, που σε κάποια σημεία παραβίαζαν τα όρια του κήπου πίσω από το σπίτι μας, εκεί όπου βρίσκονταν το κοτέτσι και τα ζαρζαβατικά τα οποία καλλιεργούσε η μαμά. Το αγαπούσα αυτό το σπίτι. Το είχε χτίσει ο μπαμπάς μου με τα ίδια του τα χέρια και, παρότι δεν ήταν παρά ένα ταπεινό σπιτάκι, στα παιδικά μου μάτια φάνταζε ολόκληρη έπαυλη. Στα βόρεια βρίσκονταν έλη και χωράφια, χαμηλοί γκρεμοί ορθώνονταν πάνω από την κοίτη του ποταμού και βάρκες για την αλιεία των στρειδιών έστεκαν δεμένες στις όχθες. Πάνω από την οδό Γουόρεν, τα βοσκοτόπια ήταν γεμάτα με κοπάδια από αγελάδες και το καλοκαίρι το χορτάρι έφτανε μέχρι τημέση σου. Στα νότια, το λιμάνι.. Πολλές φορές διασχίζαμε με τη μαμά το νησί, για να πάμε να δούμε τα μεγάλα πλοία να αγκυροβολούν στις αποβάθρες του Ιστ Ρίβερ.

Πάτρικ Μακ Γκράθ

Μετάφραση: Μαρία Παπαγιάννη

από το βιβλίο Νέα Υόρκη, Πόλη των φαντασμάτων
Εκδόσεις: Μεταίχμιο, 2006
*
Φωτ: paulmcgeheeart.com (Old New York Harbor -
"The Gateway to the New World" by Paul McGehee)