59. Μαργαρίτα Καραπάνου: Βρετάνη

Η ζωή είναι αγρίως απίθανη

Είμαι ευτυχισμένη. Αγαπώ όλο και πιο πολύ αυτή τη μυστηριώδη κι υπέροχη Bretagne, αυτή τη μαύρη κι ελκυστική θάλασσα, αυτό το πράσινο και εύφορο τοπίο. Εδώ κατάλαβα πόσο αγαπώ τη ζωή, πόσο τη θέλω. Όταν κατεβαίνω στην παραλία κι ο αέρας μου χτυπάει το πρόσωπο, όταν σκέφτομαι τον Δημήτρη, που είναι τόσο μακριά μου αλλά την ίδια στιγμή τον αισθάνομαι τόσο κοντά, νιώθω ευτυχισμένη που έχω πόδια και περπατάω, μάτια και βλέπω, χέρια και αγγίζω. Υπάρχουν στιγμές που πιστεύω πολύ στον Θεό.

Ο Νicolas είναι ευγενικός. Και κυρίως είναι πολύ έξυπνος. Είναι η τελευταία μου μέρα στην Βretagne και αισθάνομαι πολύ λυπημένη. Μερικές φορές αισθάνομαι πολύ έξυπνη.

Σήμερα έχει καλό καιρό. Ένας κρύος ήλιος κρύβεται κάθε πέντε λεπτά πίσω απ' τα μαύρα σύννεφα της Βretagne κι έπειτα ξαφνικά ξαναβγαίνει, ακόμη ομορφότερος, ακόμη πιο λαμπρός. Είμαι ξαπλωμένη σ' ένα ντιβάνι πλάι στο παράθυρο κι ο ήλιος κάθε τόσο με λούζει. Ο Νicolas, η Dominique και ο Robby παίζουν μπριτζ κι εγώ βαριέμαι του θανατά. Σήμερα το πρωί έκανα περίπατο στην Grande Plage με τον Pon-Pon. Τον λατρεύω: Περισσότερο κι απ' όλα τ' αγόρια του κόσμου!

Σκέφτομαι την Ύδρα και μου φαίνεται τόσο μακρινή, σαν όνειρο. Τα πόδια μου κρυώνουν. Κρυώνει και η καρδιά μου λίγο.

Από το βιβλίο Η ζωή είναι αγρίως απίθανη
Εκδόσεις: Ωκεανίδα, 2008
*
Φωτ: arnaudfrichphoto.com