61. Λέανδρος Παλαμάς: Μόντρεαλ

Άνοιξη στο Μοντρεάλ

Στης πεδιάδας την ολόχλωρη σκεπή
ένα πουλάκι τραγουδούσε μόνο'
ξένο τραγούδι, κ' η φωνή του αλαργινή,
όμως τον ίδιο μού γεννούσε πόνο.

Κάτου στο χόρτο, το πολύ-πολύ χλωρό,
ένα λουλούδι δίχως μύρο ανθούσε'
το αγνώριστο λουλούδι μέσα στον αγρό
την ίδια τη λαχτάρα μου ξυπνούσε.

Ποιος τόλπιζε σ'αυτούς εδώ στους βορεινούς
τόπους χλωρά ν'ανθούνε καλοκαίρια,
και για έρωτες τόσο, τόσο μακρυνούς,
των κοριτσιών να σμίγουνε τα ταίρια;

Ποιος τόλπιζε στου τόπου εδώ του αλαργινού
τα χλωρά τόσο, τόσο καλοκαίρια,
πως είναι ακόμα κι απ' τα χιόνια του βουνού
των κοριτσιών λευκότερα τα χέρια;

Ένα πουλάκι αόρατο, στην ξενιτειά,
στο χώμα κάτου εν' άγριο λουλούδι,
που άνθιζεν ύστερα από τόση χειμωνιά -
και του πουλιού ήταν πρώτο το τραγούδι...

Πιο πέρα, μες στου ποταμού την αγκαλιά,
ένα στενό μονόξυλο αρμενίζει,
ένα κορίτσι με πολύ ξανθά μαλλιά
μέσα στο κύμα το κουπί βυθίζει...

Πρωτόφαντα για μένα τάχα ήταν αυτά;
Κ' ήταν σαν ξένα που έτσι τ' αγαπούσα;
Ή με γυρίζαν πίσω, πίσω στα παλιά,
και τη σβησμένη τη ζωή μου ζούσα;

Τάχα της μνήμης ήταν ζωγραφιά γλυκειά;
Του αγνώριστου την όψη είχα αντικρύσει;
Ξένα ή δικά μου κι αν δεν ήταν όλα αυτά,
όμως τα μάτια εμένα είχαν δακρύσει,

στου τόπου πέρα, πέρα εκεί του βορεινού
που ανθούν έτσι χλωρά τα καλοκαίρια,
που κι απ' αυτούς είναι τους πάγους του βουνού
των κοριτσιών λευκότερα τα χέρια.

από την Ανθολογία της νεοελληνικής γραμματείας
του Ρένου Ηρακλή Αποστολίδη (τόμος 2ος)
Έκδοση: Τα Νέα Ελληνικά, 1972

*
Φωτ: world66.com