145. Κωστής Παλαμάς: Η λιμνοθάλασσα του Μεσολογγίου

Η λίμνη του Μεσολογγίου
(απόσπασμα)

'Σα' σε βλέπω πάντα να 'σαι
Δίχως κύμ' αγριωπό,
Να γελάς και να κοιμάσαι,
Λίμνη, σ' αγαπώ.

Με το γλήγορο πρυάρι,
Νύχτα, δειλινό, πρωί,
Μέσ' 'ς τη γαλανή σου χάρι
Νοιώθω μόνο τη ζωή.

Μέσ' 'ς το ζωντανό σου αγέρι
Πώχει αρμύρας ευωδιά
Νοιώθω μόνο 'σαν ξεφτέρι
Μέσ' 'ς τα στήθια την καρδιά.

Πριν βραδυάσ' είμ' εδώ πέρα,
Είμαι, ο ήλιος πριν να βγη,
«Έχε 'γειά» να 'πω 'ς τη 'μέρα,
«Καλώς ήρθες» 'ς την αυγή.

Τι χαρά, τι καλωσύνη,
Όταν η αυγή χυθή,
Όταν η ήμερα σβύνη,
Όταν η νυχτιά απλωθή'

Όταν το βαρύ σταλίκι
Μέσ' 'ς τα χέρια μου κρατώ,
Κι' απ' τα ρήχη κι' απ' τα φύκη
Περνώ σπρώχνοντας μ' αυτό,

Κ' έναν ήχο εκείνο βγάνη,
Ένα γέλοιο απ' τα νερά,
Που φλογέρα δεν το φτάνει
Και πουλί δεν το περά.

Μοναχά για σένα έχω
Προκοπή θαλασσινή,
Ούτε θέλω αλλού να τρέχω
Με βαρκούλα, με πανί.

Η ψυχή μου αναγαλλιάζει
Ντροπαλή 'ς τα ντροπαλά,
Όσω φεύγει και τρομάζει
Τα πελάγη τα τρελλά.

Δίνει λύπες και φαρμάκια,
Κ' είν' η θάλασσα κακιά,
Συ ποτέ δεν έχεις κάκια
Κ' είσαι πάντοτε γλυκειά.

Σα' σε βλέπω πάντα να 'σαι
Δίχως κύμ' αγριωπό,
Να γελάς και να κοιμάσαι,
Λίμνη, σ' αγαπώ!

Σ' αγαπώ γιατί αφίνει
Η θωριά σου μέσ' 'ς το νου
Του δικαίου τη γαλήνη
Και τη λάμψι τ' ουρανού.

Γιατί βλέπω τους 'δικούς μου
Μέσα εις σε κυματισμούς,
Και τους πλέον τρυφερούς μου
Ψιθυρίζεις στοχασμούς.

από: Κωστή Παλαμά Άπαντα, Τόμος 1
Εκδόσεις: Μπίρης, 1972
(με την επιμέλεια του "Ιδρύματος Κωστή Παλαμά")
*
Φωτ: flickr.com, από www.grfun.gr
Δύση στη Λιμνοθάλασσα Μεσολογγίου