142. Μαρία Λαγγουρέλη : Επίδαυρος

Θάνατος στην Επίδαυρο

Σκοτεινιάζει.
Τα σκαλιά της σιγής
ανεβαίνουν στο τιτάνιο μούγκρισμα,
οι γέροντες
ανέγγιχτοι απ' τον ασβέστη των καιρών
με των κλειδιών την αρμαθιά
να ξεκλειδώσουν την κίνηση.
Σκοτεινιάζει.
Ο γρύλος τρίβει το χνούδι του στους ήχους του Άδη
ψέλνοντας απόδειπνο
κι η νύχτα με το κίτρινο δρεπάνι της
ξεσκεπάζει το ματωμένο πελέκι
του φόνου πο έπραξα
ή θα 'θελα.
Πριν από λίγο
βλάσταινα παιδί χαμένο
στα σπλάχνα της βακχείας, κριθάρι χρυσό,
μασώντας δάφνη αρχαία,
έπαιζα κρυφτό με τους μικρούς φαύνους γύρω μου
να γυμνάζουν το παράδοξο με τα μάτια της καρδιάς,
πριν από λίγο στο σχολικό λεωφορείο
κανείς δε μέτρησε απ' τα παιδιά ποιο έλειπε
μετά τις Μυκήνες,
πριν από αιώνες, πριν από λίγο, μα
δεν ξέρω πολλά πράγματα για τη διάρκεια
και σκοτεινιάζει.
Μυρίζει κιόλας καμένο καράβι,
ντύνεται η θάλασσα την πορφύρα,
η αιωνιότητα γλείφει τα λαίμαργα χείλια,
καθώς η μάσκα στο πρόσωπο κολλάει
με φωνάζουν οι Ατρείδες,
οι γονείς μου με ψάχνουν,
οι χωροφύλακες βρίσκουν πόρπες της Ίοκάστης στ' αποκαΐδια,
οι γέροντες ανεβαίνουν στην τελευταία κερκίδα,
με φτάνουν στι αρπάγες της έντασης...
«Θάνατος στην Επίδαυρο»
κρώζει η γνωστή νυχτερίδα.
Σκοτεινιάζει.

από τoν Πόρφυρα, τχ. 36
Αύγουστος 1986
(αναδημοσιεύθηκε στις 53 Φωνές, Ποιητική Ανθολογία 1986 - Εκδ. Πρόσπερος, 1987)
*
Φωτ: flickr.com, από villedargent