140. Νίκος Λάζαρης: Κηφισιά

Κηφισιά
ή
το τέλος του έπους ήταν βροχερό

Οι εικόνες του υγρού προαστίου που αγαπήσαμε
θα σβήσουν η μια την άλλη αναιρώντας,
τα χρώματα θα πέσουν με ορμή στο νερό,
οι δρόμοι που βαδίζουμε
στο ίδιο πάλι αρχικό σημείο θα ενωθούν.

Και δεν θα 'ναι μάτι ανθρώπου,
θα 'ναι ζώο αυτό που θα μας κοιτάζει
στο σκοτάδι.

Τα σώματα που μας άγγιξαν θα μείνουν
για λίγο μετέωρα πριν το κενό τα καταπιεί,
οι χειρονομίες μάταια θ' ανακληθούν,
η βροχή θα πέφτει χωρίς να χτυπά
τα πλήκτρα της ψυχής μας.

Και δεν θα 'ναι κερί, θα 'ναι η σελήνη
των ποιητών που θα λιώσει
στα δάχτυλα μας.

Ο λόφος που φαίνεται από το παράθυρο
αθώος θα γείρει, τρομαγμένος
του ποταμού το στόμα θα ξεραθεί,
κάπου μακριά ένα γέλιο παιδικό
σα νόμισμα θα κυλήσει στον υπόνομο.

Και δεν θα 'ναι χάδι αυγής φευγάτης
θα 'ναι χέρι ξυλιασμένο
ο άνεμος που θα μας χτίζει στα κράσπεδα.

από την συλλογή Νίκος Λάζαρης: Τα δέντρα τρέχουν βιαστικά
Εκδόσεις: Ηριδανός, 1985
(αναδημοσιεύθηκε στις 53 Φωνές - Εκδ. Πρόσπερος, 1987)

*
Φωτ: Το ρέμα της Χελιδονούς - flickr.com, από seg_fault