51. Johannes Edfelt: Πειραιάς

Ωδή στον Πειραιά

Εσείς να πιείτε, δέντρα του Λυκαβηττού, την τελευταία γουλιά
που σας κερνάει ο ταβερνιάρης Ήλιος. Μα το τραγούδι αυτό
το διονυσιακό που ακούγεται τώρα καθώς η νύχτα πέφτει
από ένα ραδιόφωνο, που βήχει σαν φυματικό,
εδώ σε κάποιο καταγώγι στο λιμάνι, σ' έναν Πειραιά γκρίζο και μουχλιασμένο:
κατακάθια κρασιού, καπνός, αργή και ανόρεχτη χαρτοπαιξία,
γάτες λειψές, σαν σκελετοί κάτω από τα τραπέζια τριγυρνούν...
Έτσι πεθαίνει μια μέρα στην Ελλάδα. Σκαμμένα πρόσωπα
που γρήγορα θα σβήσουν. Άρρωστο φως σαν περασμένο από βρώμικο
γυαλί ή διάφανο χαρτί απλώνεται στους δρόμους,
όπου φουσκώνει ανθρωποθάλασσα, ποτάμι αναβλύζει το αίμα,
με πυρετό και δύναμη υψώνεται η βουή
και κορυφώνεται - ώσπου να βυθιστεί. Κι εκεί ψηλά
η Ακρόπολη σκεπάζεται απ' τον γαλάζιο θόλο της σιωπής της,
-Ψυχές στοιβάζονται στη συνοικία του λιμανιού' ο αγώνας
για ζωή δεν έχει τέλος' με αιώνιο πόνο υφαίνεται
το υφάδι αυτό της μοίρας του ανθρώπου. Τα μεγαλεία τώρα -
τα σπουδάζουν αρχαιολόγοι! Αλλά η μπόχα, η στέρηση -
η αλήθεια ενός κενού που ανοίγεται ανάμεσα στα κύματα! - Ω ψυχές, μνήμες κρυμμένες
ημερολόγια καταστρωμάτων, εκεί που οι αποστάσεις ανασαίνουν' βουίζουν οι ακτές
πορφυρές σαν ιβίσκοι και κίτρινες σαν το μέλι, σε μια λάμψη της θάλασσας
τα δελφίναι χορεύουν τριγύρω απ' την πλώρη' εκεί που νησιά κοραλένια ξανθά
ευωδιάζουνε γράμματα που έγραψαν χέρια θαλασσινών.
Ετοιμόρροπες αποθήκες, γραφεία με λογιστικά βιβλία
και λογαριασμούς, όπου όλα έχουν καταχωρηθεί σχολαστικά
γκρίζες κολόνες που στηρίζουν τη ζωή μας' εκεί που έχουνε γραφτεί
δόξες κατολισθήσεις' ναυάγια του μεγάλου ταξιδιού!
-Ξάφνου σηκώνεται άνεμος' η θάλασσα αγριεύει.
Σκοτείνιασε της Αίγινας ο κόλπος.
Σαλπάρει μαύρο σύννεφο, φαρδύ σαν τη σχεδία του Οδυσσέα.
Εσείς να πιείτε, δέντρα του Λυκαβηττού, την τελευταία γουλιά. -

Γιοχάνες Έντφελτ

Μετάφραση: Μαργαρίτα Μέλμπεργκ
Επιμέλεια: Κώστας Γ. Παπαγεωργίου

από την Σύγχρονη Σουηδική Ποίηση
Εκδόσεις: Γνώση, 1994
*
Φωτ: του michelleadams629 από το photobucket.com