49. Ζέφη Δαράκη: Πόρος

[Κάποτε καλοκαίριασε]

Κάποτε καλοκαίριασε
κι ο Πόρος ξανάγραψε τους βυθούς του

Σαν μπλε του ήλιου το νερό στο ποτήρι
Τυλιγμένος στις φλόγες του Αυγούστου
λες και δεν ήσουν εκείνος ο άγνωστος
ο γόης του δρόμου
Το αόρατο γύρω απ' το σώμα
Λες και δεν ήσουν εκείνος ο τρελός
με τη μοτοσικλέτα
Λες και δεν ήμουν εκείνο το δωμάτιο
Το μικρό καρυδένιο κρεβάτι
να τεντώνει το φιλί στο σεντόνι

Τυλιγμένη στις φλόγες του Αυγούστου
λες και δεν ήμουν εκείνο το κλάμα
Εκείνο το κύμα να βουλιάζει
το φιλί στον καθρέφτη

Έρωτα τώρα καταλαβαίνεις
Ήσουν η ανταμοιβή μου
για τα χρόνια που πέρασα στο ποτάμι
με δυο αδερφούς
και τρεις πατεράδες αδέκαστους

* * *



[Δεν έχω δίκιο]

Δεν έχω δίκιο έχω άδικο έτσι να με πονάνε τώρα τα βήματά μου

Όπως τότε σχεδόν ξυπόλητη
Να λάμπουνε στη θάλασσα του Πόρου
τα περασμένα. Στην Ύδρα δίπλα στο νερό
σταματημένες ψαλμωδίες στη μέση απ' τα κανόνια
άφωνα μνήματα σε φράχτες

Κατηφορίζοντας αίθουσες διαλέξεων δεν έχω δίκιο
έχω άδικο να φοράω γυαλιά ηλίου σα να με κάνει
η νύχτα στη Βουκουρεστίου να κλαίω

από το βιβλίο Ζέφη Δαράκη, Η θλίψη καίει τις σκιές μας
Εκδόσεις: Νεφέλη, 1995