46. Ilya Ehrenburg: Μόσχα

Άνθρωποι Χρόνια Ζωή

Όλα αλλάξανε μα κατά κάποιο τρόπο περισσότερο απ' όλα άλλαξε η Μόσχα. Όταν ξαναφέρνω στη μνήμη μου τους δρόμους των παιδικών μου χρόνων, μου φαίνεται πως τους είδα στον κινηματογράφο.

Η πιο αινιγματική εικόνα απ' όσες ξανάρχονται στο μυαλό μου, είναι ίσως ο ιπποκίνητος τροχιόδρομος. (Θυμάμαι την ημερα που βαλαν μπρος το πρώτο τραμ — απ' το σταθμό Νικολάγιεβσκη μέχρι την πλατεία Στρασνάγια στεκόμασταν αποσβολωμένοι μπροστά στο θαύμα της τεχνικής και οι σπινθήρες του τρολλέ μας είχαν συγκλονίσει όσο συγκλονίζουνε τώρα τους ανθρώπους οι σπούτνικ.)

[....] Το καλοκαίρι η Μόσχα είταν καταπράσινη, τον χειμώνα κάτασπρη. Δεν καθαρίζανε τους δρόμους απ' το χιόνι και μέχρι τις απόκριες οι σωροί υψώνονταν πελώριοι. Τα έλκυθρα γλυστρούσαν αθόρυβα. Τον Μάη, τα στενά, κακοστρωμένα πεζοδρόμια τα σκέπαζε το χιόνι της πασχαλιάς: μπροστά στα σπίτια υπήρχαν μικροί κήποι, όλοι με τον φράχτη τους. Χρυσίζανε ή φαντάζανε γαλάζιοι οι τρούλοι των εκκλησιών. Πάνω απ' τα σπίτια προβάλανε κάτι αινιγματικά κτίσματα — οι βίγλες των πυροσβεστικών τμημάτων' στις κορφές τους κρέμαγαν μπαλόνια που σε βοηθάγανε να καταλάβεις σε ποια μεριά της πόλης γινόταν πυρκαϊά. Οι συνοικίες της πόλης διακρίνονταν επίσης ανάλογα με το χρώμα των αλόγων της πυροσβεστικής: αλιτζένιες, άσπρες, κορακάτες. Όταν το κρύο έφτανε στους εικοσιπέντε βαθμούς Ρεωμύρου, δεν είχαμε μάθημα στο γυμνάσιο' εγώ χουχούλιζα απ' το βράδι το κρυσταλλιασμένο τζάμι του παράθυρου, για να δω το θερμόμετρο απ' έξω — θες να σφίξει το κρύο αύριο; Το πρωί όμως δεν έβλεπα σημαία στη βίγλα. Και τη διακοπή των μαθημάτων απ' τις βίγλες τη μαθαίναμε.

Ηλία Έρενμπουργκ

Μετάφραση: Άρης Αλεξάνδρου

από την εξάτομη αυτοβιογραφία του Η. Έρενμπουργκ Άνθρωποι Χρόνια Ζωή
Εκδόσεις: Νεφέλη, 1980

*
Φωτ: i.telegraph.co.uk