180. Ξάνθος Μαϊντάς: Πήλιο

Πήλιο 87

Σβήνουν τα τελευταία λιθόστρωτα.
Πέτρες στρογγυλεμένες, αιώνες στην τριβή,
σκληρό το μέταλλο στην οπλή του αλόγου
και πώς χάνονται τα ίχνη που αφήσαμε κάποτε
αργά, μέρα τη μέρα, μέσα στο χώμα και το νερό.

Έτσι σκυφτή μονολογούσες
τη νύχτα εκείνη που σηκώθηκε αέρας
κι όλοι είχαν τρομάξει
πως θα ρήμαζε τα σπίτια, τις σοδειές
και πως θα τσάκιζε τα δέντρα στην πλατεία.
Λίγο πριν φύγεις το 87.

Από τότε πολλές καταιγίδες
μέτρησαν την αντοχή μας
μα ακόμη βλέπω τον μεγάλο πλάτανο
άλλοτε ν' αγκαλιάζει
κι άλλοτε γυμνός να σπαράζει τα λόγια σου.

Από το Οροπέδιο, τχ. 2
Χειμώνας 2006-2007