174. Ζαχαρίας Παπαντωνίου: Αθήνα

Το τραγούδι της Αθήνας

Στον ύπνο μου απόψε πώς ξάφνου ζωντάνεψες!
Για σένα στα ξένα χτυπούνε ο παλμοί μου,
Αθήνα, ύπαρξή μου,
Εσύ που μ' ανάστησες και που με πλάνεψες!...

Στο φως σου θαρρώ πως ανοίγω τα μάτια μου.
Δροσούλες φυσούνε σε πεύκα αναμμένα
και μ' όλο που τρέμω να ιδώ περασμένα
στους δρόμους σου ψάχνω να βρω τα κομμάτια μου!

Βροντούνε στα τζάμια σου τα πρωτοβρόχια,
τα λίγα στεγνά σου ρυάκια φουσκώσανε...
Τα χέρια σκολειό που πηγαίνω παγώσανε,
φωτιά και βιβλία μού τ' αρνήθηκε η φτώχεια.

Εσύ με τα χάδια σου και με την κάκια σου
με πήρες της νιότης γλυκειά ξεγελάστρα.
Γυρεύοντας ρίμες ονείρατα κι άστρα
ξενύχτης εγύρισα μεσ' στα σοκάκια σου.

Γενήκαν δικά μου οι χαρές σου κ' οι κόποι σου,
οι δόξες σου, οι πλάνες σου! Νύχτα και μέρα
χυμένη η ζωή μου θε να 'ναι στη σκόνη σου
που παίζει ξανθή και τρελλή στον αέρα.

Οι πρώτες οι φτώχειες σου που 'ναι κ' οι χάρες σου;
Σε κάποιες λιγνές πιπεριές από κάτω
σπιθίζει το αντρίκιο σου το ρετσινάτο
και μες στο σκοτάδι βογγούνε οι κιθάρες σου.

Από το αγεράκι σου απόψε χαϊδεύομαι.
Τι τρέλλα! Στον ίσκιο μιας λεύκας που τρέμει
διαβάζοντας στίχους στρωτούς του Πολέμη
κατάκλειστη κόρη τολμώ κι ονειρεύομαι.

Μα όσο ο καιρός ο προδότης κι αν σ' άλλαξε
δεν χάνονται οι δρόμοι που μ' έχουν πληγώσει.
Η ανία κ' η τύχη εδώ μ' έχουν δαγκώσει,
εδώ της καρδιάς μου το αίμα αργοστάλαξε.

Αθήνα! τον πόθο μου κράτα και τ' άχτι μου!
Σε δύσες ρουμπίνια, γαλάζια χαράματα
βουνά φλογισμένα, ερείπια οράματα
οι αύρες σου ας ρίξουνε σκόρπια τη στάχτη μου.

από την Βασική Βιβλιοθήκη, τόμος 29ος
Εκδόσεις: Αετός, 1954
*
Φωτ: www.fdak.gr - Yδάτινη Λεωφόρος