170. Αλέξανδρος Μάτσας: Δήλος

Ύπνος εν Δήλω

Κοιμάοσυνα' την κεφαλή σου σκίαζεν η στάμνα
από το φως του λύχνου' μόνος ήμουν'
ήσαν κλειστά τα μάτια σου για μένα,
και τα φιλήματά μας είχε σβήσει
στα χείλη σου, το μαύρο γάλα της νυκτός.

Απ' έξω τ' άστρα και μαρμάρινα δελφίνια
και ζωντανές κολώνες και νησιά
στην ιερή θάλασσα των Κυκλάδων.
Θάλασσα γνώριμη στο σώμα σου, το πιο χαρίεν
απ' όσα την κολύμβησαν' το σώμα σου
και τώρα φεύγει, δύτης του Καιρού.

Κεφαλή θεία, λήκυθος γαλήνης,
μαρμάρινη στον ύπνο, με κλειστά
τα γλαυκά μάτια, ποιοι κρυφοί θεοί
σε πήρανε συμπότιν εστεμμένην
τους μήκονας της λήθης; ποιος κρατά
την κόγχη τούτη, την λαμπρά γεμάτη
με τις τροφέςτης θάλασσας και του φωτός;

Mόνος ο κτύπος της καρδιάς σου, ρυθμικός,
τα νυκτανθή σου βήματα μετρούσε.

Από την Ανθολογία Συγχρόνου Ελληνικής Ποιήσεως 1930-1960
(Άρη Δικταίου και Φαίδρου Μπαρλά)
Εκδόσεις:Φέξη, 1961
*
Φωτ: el.wikipedia.org