179. Γιάννης Σκαρίμπας: Χαλκίδα

Χαλκίδα

Να 'ν' σπασμένοι οι δρόμοι, να φυσάη ο νότος
κι' εγώ καταμονάχος και να λέω: τι πόλη!
ν' απορώ αν δεν είμαι – μέσα στην ασβόλη –
ένας λυπημένος πιερότος!

Φύσαε –είπα– ο νότος κι' έλεγα: Η Χαλκίδα,
ω Χαλκίδα –πόλη (έλεγα) και φέτος
ήμουν –στ' όνειρό μου είδα– Περικλέτος,
πάλι Περικλέτος ήμουν – είδα...

Έτσι έλεγα! Ήσαν μάταιοί μου οι κόποι
πάν' σε ξύλο κούφιο, πρόστυχο, ανάρια,
ως θερία, ως δέντρα – αναγλυμένοι – ως ψάρια
τα όνειρά μου (μούμιες) κι' οι ανθρώποι.

Τώρα; Πόλη, τρέμω τά γητέματά σου
κι' είμαι ακόμα ωραίος σαν το Μάη μήνα,
κρίμα, λέω, θλιμμένη να'σαι κολομπίνα
και να κλαίω εγώ στα γόνατά σου.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Έτσι να ΄'ν' σπασμένοι, νά φυσά απ' τό νότο
και με πίλο κλώουν να γελάς, Χαλκίδα:
Αχ, νεκρόν στό χώμα – να φωνάζης – είδα
έναν μου ακόμη πιερότο!

Από την Ανθολογία Συγχρόνου Ελληνικής Ποιήσεως 1930-1960
(Άρη Δικταίου και Φαίδρου Μπαρλά)
Εκδόσεις:Φέξη, 1961
*
Φωτ: beautyblog.gr