110. Βασίλης Παπάς: Πρέσπες

Πρέσπες

Κάτι σε πιάνει εδώ, η ερημιά, μικρές στιγμές που φεύγουν ψάρια στο νερό και κολυμπούν σε τρία κράτη, ένα τοπίο που μαζεύεται σαν κόμπος, με το ζωνάρι των βουνών να σφίγγει γύρω-γύρω, και μόνο αφύλακτες διαβάσεις αισθημάτων ξέρουνε πώς να το υπερβούν. Βουνά και λίμνες που πλέει πάνω τους το φως κρυμμένων ήλιων.
Κοιτάζεις μα έχει ξεθυμάνει η ματιά, ακούς και μια σκιά σε εμποδίζει, κυλάς απλώς και φτάνεις, σαν βαγονέτο που αλλάζει σκηνικό, το πρόσωπό σου. Γεμάτο υπολείμματα και υπόλοιπα το μέρος, και μια μεταφυσική σιωπή, πάχνη που πέφτει στοργικά στα πεταμένα κόκαλα της μνήμης.
Ποιος να συνθέσει τώρα εδώ την ιστορία και πώς να συνεννοηθούνε οι νεκροί, αυτοί που βούλιαξαν στο έλεος μιας αγάπης, που πυρπολήθηκαν κι έγιναν στάχτη οι στοχασμοί, ή όσοι χάθηκαν απλώς σαν βάρκες που γλιστράνε στα νερά αυτής της έσχατης γαλήνης. Χυμένοι στην απόσταση του χρόνου, κομμάτια απ' το πανόραμα που φτάνει ως εδώ, κομμάτια και τα μυστικά τους.

από Το Δέντρο, τχ. 75/76
- αναδημοσίευση: Φωνές '93 (εκδ. Πρόσπερος, 1994)
*

Φωτ: .transalp.gr