109. Λώρενς Ντάρελ: Κέρκυρα

Η σπηλιά του Πρόσπερου

10.4.37
Είναι σόφισμα να φαντάζεσαι ότι υπάρχει κάποια αυστηρή διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στον κόσμο του ξύπνιου και στον κόσμο των ονείρων. Η Ν. κι εγώ, λόγου χάρη, αισθανόμαστε μπερδεμένοι, διότι είναι λες και μέσα μας ζούμε πολλές ζωές ταυτόχρονα' έχουμε την εντύπωση ότι είμαστε απλώς σημεία αναφοράς στο χώρο και στο χρόνο. Διαλέξαμε την Κέρκυρα ίσως επειδή αποτελεί τον προθάλαμο της Ελλάδας του Αιγαίου, όπου κάτω από το ταβάνι τ' ουρανού επιπλένουν ηφαιστειακά γκρίζα καύκαλα χελώνας που λέγονται νησιά. Η Κέρκυρα είναι ένα μπλε βενετσιάνικο και χρυσαφί - φριχτά κακομαθημένη από τον ήλιο. Σε μπουχτίζει η απλοχεριά του, σε αποχαυνώνει. Οι κοιλάδες στο νότο του νησιού είναι ζωγραφισμένες με παχιές πινελιές κίτρινου και κόκκινου, ενώ οι άγριες κουτσουπιές σημαδεύουνε τους δρόμους με τις μαβιές εκρήξεις των ανθών τους. Όπου και να πας, μπορείς να ξαπλώσεις πάνω στο γρασίδι. Ακόμα και οι γυμνές βόρειες άκριες του νησιού σφύζουν από λιόδεντρα και κρυστάλλινες πηγές.

25.4.37
Η αρχιτεκτονική της πόλης είναι βενετσιάνικη. Τα σπίτια πάνω από το παλιό λιμάνι είναι χτισμένα κομψά σε κλίμακες, σαν σε λεπτές κερκίδες, με στενά καντούνια και κιονοστοιχίες ολούθε. Κόκκινο και κίτρινο, ρόζ και ώχρα - ένα μείγμα παστέλ αποχρώσεων που το φως του φεγγαριού μεταμορφώνει σε μια εκθαμβωτική λευκή πολιτεία, σαν στολίδι για γαμήλια τούρτα. Η πόλη κρύβει κι άλλα περίεργα - τα απομεινάρια μιας βενετσιάνικης αριστοκρατίας που ζει σε παλιά αρχοντικά στην εξοχή, πνιγμένα στο πράσινο, περικυκλωμένα από τα κυπαρίσσια που στέκουνε φρουροί' έναν παμπάλαιο πολιούχο άγιο με χρυσοκεντημένα πασουμάκια, που κάθεται σε μια μεγαλοπρεπή ασημένια λάρνακα, πάντα σ' ετοιμότητα για θαύματα.

Lawrence Durrell

Μετάφραση: Λύο Καλοβυρνάς

από το βιβλίο Η σπηλιά του Πρόσπερου
Εκδόσεις: Μεταίχμιο, 2006

*
Φωτ: easypedia.gr

* * *
- o Λώρενς Ντάρελ στo ταξιδεύοντας και
- στα Αυτοβιογραφικά