127. Αναστάσης Βιστωνίτης: Έλις Άιλαντ (Το Νησί Έλις)

Ellis island

O ήλιος ανέτειλε μέσα στο τζάμι,
φάνηκε ένα κομμάτι ξηλωμένο στρώμα,
η πράσινη πόρτα ράγισε τον καθρέφτη,
φτερά και πούπουλα περιστεριών, χαλίκια.

Στη γωνία του καθρέφτη άστραψαν ασημένιες κλωστές,
άνοιξε η πόρτα, φάνηκε η θάλασσα
με φόντο ένα σκοτωμένο κόκκινο
σαν φωτογραφία που γέρασε μέσα στο φως,
και πίσω το καράβι σταματημένο,
γκρίζοι καπνοί, κατέβαιναν οι επιβάτες
με τις βαλίτσες, τα τσαλακωμένα ρούχα τους,
τραγιάσκες, χιονισμένα μάτια.

Ο χρόνος γυρίζει τη μανιβέλα
και μέσα από τους τριγμούς, τα φαγωμένα δόντια,
ακούς φωνές, σφυρίχτρες, γλώσσες άγνωστες...
κάποιος κοιτάει το ρολόι του
με τη φτηνή αλουμινένια αλυσίδα.
Έκλειναν τον ορίζοντα υψικάμινοι,
προπολεμικοί καπνοί, και στα στενά
έξοδοι κινδύνου, ακατοίκητα μπαλκόνια,
τοπία του σκουπιδιού και των απόβλητων.

Μέσα στην τσίκνα και τη μαυρίλα
ατέλειωτες σειρές εγγαστρίμυθοι
με τ' άχαρα παλτά τους, τα κλειστά πουκάμισα,
μαύρες λίμνες και σκαμμένα πεζοδρόμια
και να λεν καθώς περνούν οι μπότες από τα νερά
ένα τραγούδι που ραγίζει.

Μέσα στο τζάμι χύνεται η ζωή
σαν τ' απόβλητα του πλυντηρίου.
Ένα παράθυρο σημαδεύει το κενό,
η ανάσα κιτρινίζει το ξύλο,
θαμπώνει το γυαλί, κρύβει τον άνεμο,
το στραβωμένο καρφί που ξεπροβάλλει —
εκεί πάνω κρέμασες το πανωφόρι σου,
εκεί πάνω άφηνες χρόνια το καπέλο σου,
όπως έμπαινες κι έμπαζε η νύχτα,
όπως έβγαινες και σε ρουφούσε η μέρα
γεμάτη καφετιές κηλίδες, λερωμένα κίτρινα,
όπως στράγγισες, Γιώργο από τα Καλάβρυτα
μέσα στο ρύπο της κουζίνας και στο καφτό νερό.

Στην άκρη του παράθυρου μια γωνιά του κρεβατιού,
το φως τρύπησε τον τοίχο και βρόντησε στον καθρέφτη,
άδειασε το γυαλί κι άστραψε σαν μάτι,
μπήκε το περιστέρι από την πόρτα,
φάνηκε πίσω η θάλασσα, χρυσή,
κι έλαμπε κάτω από την επιφάνεια
η πράσινη πόρτα σαν υποβρύχιο δάσος.

από την συλλογή Οι κήποι της σελήνης
Εκδόσεις: Ρόπτρον, 1990

*
Φωτ: pinksplash.com
Το νησί Έλις, στο λιμάνι της Νέας Υόρκης