91. Γρηγόρης Μοναστηριώτης: Μπονεγκίλα

Ο Γιάγκος

Ο Γιάγκος έριξε ένα βλέμμα στον καταυλισμό. Του θύμισε στρατιωτικό Κέντρο Διερχομένων. Για την ακρίβεια, Κέντρο Εκπαίδευσης Νεοσύλλεκτων. Δεν πρόλαβε να απολυθεί και ξαναβρέθηκε στρατιώτης, ντυμένος πολιτικά. Το είπε σ΄ ένα διπλανό του. Εκείνος πέταξε χωρατεύοντας: «Λες να μας κουρέψουν κιόλας;»

Ο Γιάγκος αρκέστηκε να χαμογελάσει. «Μπονεγκίλα», σκέφτηκε. Εδώ Μπονεγκίλα. Στρατόπεδο συγκέντρωσης μεταναστών. Σταθμός απελπισίας. Αφετηρία ελπίδας. Τα πόδια ακόμα τρέμουν από το κούνημα του καραβιού. Από την πρώτη κι όλας μέρα άρχισε η εκπαίδευση.

Μαθαίνεις να πίνεις τσάι με γάλα, το φημισμένο «κάπ οφ τι» που μοιάζει σα να κατούρησε γάιδαρος στο μαστέλο της μπουγάδας. Σε χαιρετούν ή σε βρίζουν, δεν ξέρεις. Εσύ χαμογελάς, δεν έχουν λόγους να σε βρίσουν. Τα λίγα Αγγλικά που έμαθες δεν αρκούν να καταλάβεις. Μετά το πρωινό τσάι, το μάθημα αγγλικής γλώσσας, τραγουδώντας πατριωτικά τραγούδια: «It is a long way to Teperery» και «Waltzing Matilda», σίγουρος τρόπος να μάθει κανείς μια ξένη γλώσσα, σίγουρος τρόπος να σου εμπνεύσουν το αυστραλιανό εθνικό φρόνημα.

Εδώ Μπονεγκίλα. Σταθμός μιζέριας, αφετηρία ελπίδας. Εδώ σταματά το παρελθόν. Ξεχνιούνται όλα. Στόχος: εκπλήρωση πόθων.

... ...
Γρηγόρης Μοναστηριώτης

Από τους Αντίποδες - τχ. 56/2010
Περιοδικό του Ελληνο-Αυστραλιανού Πολιτιστικού
Συνδέσμου Μελβούρνης
(Αφιέρωμα στους Ομογενείς Λογοτέχνες)

*
Φωτ: en.wikipedia.org
Αυστραλία, το Μεταναστευτικό Κέντρο Υποδοχής της Μπονεγκίλα