89. Χρήστος Αμανατίδης: Ακαπούλκο

Το Ακαπούλκο

Τι έχω ανάγκην;
Την σιωπήν των.
Τι χρειάζεται δια να καταστήσω όλους τούτους άφωνους;
Ένα μέγα ψέμα.
Ποίο είναι τούτο;
Το Ακαπούλκο!
Διατί το Ακαπούλκο;
Μακράν είναι και όσον μακράν τοσούτον απρόσιτον.

[....]
Το καλοκαίρι τελείωνε και οι τελευταίοι αδειούχοι επέστρεφαν με βαριά καρδιά πίσω στο μουντό γραφείο. Μέχρι να δρομολογηθεί η ρουτίνα έπρεπε ο καθένας να καταθέσει την περιπέτεια του καλοκαιριού του, κατάθεση υποχρεωτική και ευχάριστη σχεδόν για όλους, γιατί όλοι, ποιος λίγο ποιος πολύ, είχαν δραπετεύσει από την πνιγηρή Αθήνα και το θέμα καλοκαιρινές διακοπές ήταν το κυρίαρχο θέμα των ημερών. Μιλήσανε όλοι και ξαναμιλήσανε και μόνο η κοπέλα στο γραφείο τέσσερα δεν άνοιζε το στόμα της να πει πώς πέρασε έναν ολόκληρο μήνα που έλειψε με άδεια.

- Εσύ δεν θα μας πεις, Κλαίρη, πού μαύρισες φέτος;
- Δεν σας λέω, γιατί θα ζηλέψετε.
- Έλα πες μας καλέ, τι να ζηλέψουμε, αμάν πια με τα μυστήρια σου!

Κοντοστάθηκε λίγο για να απολαύσει τη σιωπή που τους επέβαλε και:
- Εγώ είχα πάει στο Ακαπούλκο! Δεν θέλω να σας κάνω να ζηλέψετε, αλλά ήταν υπέροχα!

Πώς ήταν δυνατόν να μη ζηλέψουνε. Μια κουβέντα είναι αυτή. Για μια στιγμή το Κιάτο, η Άρτα, το Ναύπλιο, ακόμα και η Ρόδος, που μόλις λίγο πριν έπαιζαν μονότερμα, χλώμιασαν από το φθόνο τους. Εκεί που όλοι είχαν στα χέρια τους κέντες και ζεύγη και φουλ και καρρέ του Άσσου, ξαφνικά εμφανίστηκε από το πουθενά ένα λαμπρό φλός ρουαγιάλ και τους τα πήρε όλα! Το δωμάτιο φωτίστηκε με έναν λαμπρό μεξικάνικο ήλιο.

Από την λέξη - τχ. 181
Σεπτέμβριος 2004

*
Φωτ: fwallpapers.net