11. Ai: Κούβα

Κούβα, 1962

Όταν ο πετεινός πηδάει στο πρεβάζι
κι απλώνει τα κοκκινόχρυσα φτερά του
ξυπνάω νομίζοντας πως είναι ο ήλιος
και φωνάζω τη Χουανίτα, την ακούω ν' απαντάει,
μα μόνο μες στο νου μου.
Ξέρω είναι κιόλας έξω,
σπάζοντας το καλάμι από τη ρίζα του
χρησιμοποιώντας μόνο τα μεγάλα χέρια της.
Παίρνω το μπαλταδάκι και περπατώ μες στα ζαχαροκάλαμα,
ως να τη δω ξαπλωμένη μπρούμυτα μες στη λάσπη.

Χουανίτα, νεκρή έτσι μες στο πρωί.
Υψώνω το μπαλταδάκι
—ό,τι παίρνω από τη γη τής το δίνω πίσω—
και κόβω τα πόδια της.
Σηκώνω το σώμα και το κουβαλάω στο κάρο
όπου φορτώνω τη ζάχαρη και την πουλάω στη «χώρα».
Όποιος γευτεί τη γυναίκα μου στην καραμέλα του, στο γλυκό του
δοκιμάζει κάτι γλυκύτερο απ' αυτό το ζαχαροκάλαμο:
είναι η θλίψη.
Αν πολυφάς, κι άλλο ζητάς,
ποτέ σου δε χορταίνεις.

Μετάφραση: Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ

από το βιβλίο Σύγχρονοι Αμερικανοί ΠοιητέςΕκδόσεις: ύψιλον/βιβλία, 1983
*
Φωτ: tour2cuba.com
Κούβα, η Κοιλάδα των Ζαχαρουργείων - Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO