78. Πέτρος Αμπατζόγλου: Άνδρος
Τι θέλει η κυρία Φρήμαν
Και δε βλέπω γιατί να φύγουμε από την Άνδρο και να πάμε σε κάποιο άλλο νησί. Τι ν' αλλάξουμε και γιατί. Εδώ τα έχουμε όλα. Το δωμάτιο μας με τα καθαρά σεντόνια, με τη βεράντα, την κουζίνα μας με τα δυο ψυγεία, με το γκάζι μας, με τα παγωμένα φρούτα μας.
Μια χαρά όλα. Και από θέα το ωραιότατο λιμανάκι του Μπατσί, χωρίς τα φοβερά φεριμπότ που μοιάζουν με σκάφες. Το λιμανάκι μας γαλάζιο μέχρι πλήξης. Τότε ήταν το ίδιο, όμως μ' ελάχιστα σπίτια. Τότε θυμάμαι ένα ξενοδοχείο μονάχα. Λίγα παράθυρα, μια ταρατσούλα. Θυμάμαι, ήταν Πάσχα και μέναμε κάπου εκεί στα δεξιά, δίπλα στο φούρνο. Τότε ήταν διαφορετικά, νομίζω. Λέω τότε, αντί να πω πριν είκοσι πέντε χρόνια.
Είναι κάτι φοβερό, γιατί τα θυμάμαι όλα ακίνητα. Ακόμα και μας ακίνητους κάτω από κάτι αμμόδεντρα. Πολλά χρόνια. Ας είναι. Ήταν Ανάσταση και φάγαμε μαγειρίτσα στο μικρό εστιατόριο με τα κεριά αναμμένα... Νόστιμη ήταν, σπιτικιά, που λέμε. Όχι, δηλαδή, πως είμαι κανένας κοιλιόδουλος, λίγο φαΐ, αλλά καθαρό και νόστιμο. Έτσι είναι το σωστό. Μια χαρά είμαστε λοιπόν εδώ στην ωραία μας ακρογιαλιά, σχεδόν μόνοι, όπου να 'ναι τα παιδάκια θα φύγουν, δε βαριέσαι, άσ' τα να φωνάζουν, θα φύγουν κάποτε. Έχουμε και τη φέτα μας, ν' αγοράζεις πάντα μαλακιά φέτα, γιατί η σκληρή τρίβεται σαν ασβέστης. Έχουμε τις ντομάτες μας, το αλάτι μας, το αγγουράκι μας, το φρέσκο ψωμί μας. Τι άλλο θέλουμε. Άλλωστε, μην ξεχνάς πως νοστιμιά είναι απλούστατα η όρεξη που έχεις.
Γιατί λοιπόν ν' αλλάξουμε νησί. Όχι, πες μου. Έχω κι εγώ αυτή εδώ τη γωνιά, όπου ξαπλώνω στη σκιά μ' ένα στρώμα φύκια και συ πάλι απολαμβάνεις τον ήλιο και σιγοψήνεσαι όσο θέλεις. Κι έχει μια περίεργη υγρή δροσιά με μυρωδιά ιωδίου αυτή η σπηλιά. Όχι δα και σπηλιά, αλλά, ας πούμε, μια κοιλότητα βράχου και μ' αρέσει πολύ όπως μέσα από αυτή τη σπηλιά βλέπω έξω να φλέγεται ο τόπος. Είναι ωραία που πίνω έτσι το ούζο μου. Το ούζο είναι παυσίπονο. Έτσι μου είχε πει κάποτε η κυρία Φρίμαν.
Από το βιβλίο Τι θέλει η κυρία Φρίμαν
Εκδ. Κέδρος, 1987
*
Φωτ: panoramio.com
(by Vangelis Doutsio...)
Μια χαρά όλα. Και από θέα το ωραιότατο λιμανάκι του Μπατσί, χωρίς τα φοβερά φεριμπότ που μοιάζουν με σκάφες. Το λιμανάκι μας γαλάζιο μέχρι πλήξης. Τότε ήταν το ίδιο, όμως μ' ελάχιστα σπίτια. Τότε θυμάμαι ένα ξενοδοχείο μονάχα. Λίγα παράθυρα, μια ταρατσούλα. Θυμάμαι, ήταν Πάσχα και μέναμε κάπου εκεί στα δεξιά, δίπλα στο φούρνο. Τότε ήταν διαφορετικά, νομίζω. Λέω τότε, αντί να πω πριν είκοσι πέντε χρόνια.
Είναι κάτι φοβερό, γιατί τα θυμάμαι όλα ακίνητα. Ακόμα και μας ακίνητους κάτω από κάτι αμμόδεντρα. Πολλά χρόνια. Ας είναι. Ήταν Ανάσταση και φάγαμε μαγειρίτσα στο μικρό εστιατόριο με τα κεριά αναμμένα... Νόστιμη ήταν, σπιτικιά, που λέμε. Όχι, δηλαδή, πως είμαι κανένας κοιλιόδουλος, λίγο φαΐ, αλλά καθαρό και νόστιμο. Έτσι είναι το σωστό. Μια χαρά είμαστε λοιπόν εδώ στην ωραία μας ακρογιαλιά, σχεδόν μόνοι, όπου να 'ναι τα παιδάκια θα φύγουν, δε βαριέσαι, άσ' τα να φωνάζουν, θα φύγουν κάποτε. Έχουμε και τη φέτα μας, ν' αγοράζεις πάντα μαλακιά φέτα, γιατί η σκληρή τρίβεται σαν ασβέστης. Έχουμε τις ντομάτες μας, το αλάτι μας, το αγγουράκι μας, το φρέσκο ψωμί μας. Τι άλλο θέλουμε. Άλλωστε, μην ξεχνάς πως νοστιμιά είναι απλούστατα η όρεξη που έχεις.
Γιατί λοιπόν ν' αλλάξουμε νησί. Όχι, πες μου. Έχω κι εγώ αυτή εδώ τη γωνιά, όπου ξαπλώνω στη σκιά μ' ένα στρώμα φύκια και συ πάλι απολαμβάνεις τον ήλιο και σιγοψήνεσαι όσο θέλεις. Κι έχει μια περίεργη υγρή δροσιά με μυρωδιά ιωδίου αυτή η σπηλιά. Όχι δα και σπηλιά, αλλά, ας πούμε, μια κοιλότητα βράχου και μ' αρέσει πολύ όπως μέσα από αυτή τη σπηλιά βλέπω έξω να φλέγεται ο τόπος. Είναι ωραία που πίνω έτσι το ούζο μου. Το ούζο είναι παυσίπονο. Έτσι μου είχε πει κάποτε η κυρία Φρίμαν.
Από το βιβλίο Τι θέλει η κυρία Φρίμαν
Εκδ. Κέδρος, 1987
*
Φωτ: panoramio.com
(by Vangelis Doutsio...)
Ετικέτες Ελλάδα 1, ΕΛΛΗΝΕΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ 2, ΕΥΡΩΠΗ 3
<< Αρχική σελίδα