206. Στέφανος Μπεκατώρος: Αθήνα – Οδός Κυδαθηναίων

Οδός Κυδαθηναίων

Ημείς μεν στεινωπόν ανεπλέομεν γοόωντες
                                            Οδύσσεια, μ 234

Ο αρχαίος βράχος πέτρινο καράβι
στον ουρανό.

Σήμερα είδες το ήμερο
                                              γαλάζιο
αχνό να αναδύεται από τη μολυβένια
στάχτη του χειμώνα
                                        και το πέτρινο
σώμα
            μ' ένα μικρό κομμάτι
από κολόνα
                        ευρύστερνο μπαλκόνι να γίνεται
στο νεοκλασικό του δρόμου-
                                                       προέκτασή του
στο χρόνο.
                      Όχι αυταπάτες-κρατάει
καλά ο χορός της ευτέλειας.
                                                      Ακούγονται
καθαρά οι αντίλαλοι
                                         που αποστήθισαν
την ύβρη και το ψέμμα.
                                               Ο άνθρωπος
είναι πάντα τυφλός
                                       κι εσύ μέχρι απελπισίας
έρημος στον ασυνάρτητο αυτό τόπο.
Εδώ στο δρόμο
                               που έδιωξε τις μηχανές
για να αργοπορήσει πάλι
                                                   ο διαβάτης
στέκεσαι άναυδος
                                     απέναντι
                                                        για να σώσεις
μια εικόνα:
                      αυτό το βράχο

αρχαίο καράβι αναπλέοντας
το χρόνο.

από το Πλανόδιον, τχ. 7
Καλοκαίρι 1988
(αρχείο ΕΚΕΒΙ)
*
Φωτ: The Archit Error

205. Γεώργιος Σουρής: Αθήνα - Στύλοι Ολυμπίου Διός

Στους στύλους

Βαριά εξαπλωμένος εις του Διός τους στύλους
σαν θεριακλής Σουλτάνος το ναργιλέ ρουφώ,
κοιτάζω πότε πότε και τους ανεμομύλους,
και πότε μ' ένα κι άλλο καταφιλοσοφώ.
Στ' αριστερό μου χέρι στηρίζω το κεφάλι,
κ' εις ρεμβασμούς και σκέψεις αφήνομαι και πάλι.

Ω! πόσοι δοξασμένοι επέρασαν αιώνες!
Πόσοι σ' αυτό το μέρος δεν ήρθαν θεριακλήδες!
Και πόσους τάχα τούτες οι θαυμαστές κολώνες
έως αυτήν την ώρα δεν είδαν καφετζήδες!
Πόσοι εκ των Ελλήνων εδώ των νεωτέρων
εσκέφθησαν πολλάκις του έθνους το συμφέρον!

Ω! πόσοι δοξασμένοι επέρασαν αιώνες
από τού Περικλέους μέχρι της εποχής μου!
Κι ορθές ακόμη στέκουν εμπρός μου οι κολώνες,
αντί να πέσουν όλες κατά της κεφαλής μου.
Στέκουν ορθές να βλέπουν επάνω τα ουράνια
και κάτω του κυρίου Δαμασκηνού τα μπάνια.

Ω! σεις παλιές κολώνες, αμέσως γκρεμιστείτε!
Μη βλέπετε το αίσχος αυτών των νέων χρόνων...
Κι αν στέκεσθε ολόρθες ποτέ σας δεν θα δείτε
πολεμιστάς και νίκας αρχαίων Μαραθώνων.
Δεν θα ιδείτε δόξαν και Περικλή κανένα,
θα βλέπετε μονάχα τον καφετζή κ' εμένα.

Κ' ενώ ρεμβάζω έτσι μετά του εαυτού μου
και βλέπω παρακάτω το κάθε κυπαρίσσι,
δεν ξέρω μια ιδέα πως έρχεται στο νου μου,
πως ημπορεί καμιά κολώνα να γλιστρήσει
ωσάν κι αυτή την άλλη, που έπεσε μια μέρα,
και παίρνω το μαρκούτσι και πάω παραπέρα.

από την Βασική Βιβλιοθήκη, τόμος 23ος
Εκδόσεις: Αετός, 1954
*
φωτ: από το blog Πιγκουίνος