156. Θοδωρής Σαμαράς: Ολλανδία

Γ'

Μέσα στην βαθιά νυχτιά με ελάχιστο μόλις φεγγαρόφωτο πολλήν όμως υγρασία και ερημιά και τρέλλα και ανείπωτη χαρά, έπρεπε από τον ίδιο δρόμο που ήλθε νωρίτερα να γυρίσει τώρα τριάντα τόσα χιλιόμετρα προς τα ανατολικά για να φτάσει πίσω στον Maas, στον δικό του ποταμό και στη φάρμα του. Χτυπούσε τα πεντάλ χωρίς να βλέπει καθαρά μπροστά του πού πατούσαν οι ρόδες του. Ηταν αλήθεια, όπως παρατήρησε και η αιγυπτιώτισσα κυρά, πως είχε σταθεί πολλές ώρες όρθιος, τόσο που τα πόδια του δεν τα αισθανόταν άλλο πια' μάλλον τα έχανε και ασυναισθήτως πλέον, μόνα τους αυτά, χτύπαγαν τα πεντάλ. Στιγμές στιγμές προχωρούσε με κλειστά σχεδόν τα μάτια από τον ύπνο που του 'λειπε. Κι έβλεπε οπτασίες θεϊκές στον δρόμο του' εκείνης της βραδιάς την μούσα, έβλεπε' την κόρη την ξανθή όμοια μ' έλλαμψη από φως... Δροσιά την ένιωθε να τον τυλίγει η νύχτα κι αναπολούσε το είδος της το καλό, το χάρισμα του ωραίου στο πλάσιμό της του κορμού, στο σάμπως θρόισμα των ισχνών της άκρων, του λεπτού της λαιμού. Την είδε ξανά, ένα Ονειρο, πώς έγερνε το κεφάλι με τόση άλαφράδα... Θυμήθηκε το ανέμισμα των λυτών της μαλλιών, έτσι όπως πρωτύτερα φυσούσε τ' αεράκι κάτω από τα δέντρα με το σούρουπο και το τρεμάμενο φως των κεριών...

από το βιβλίο του Θοδωρή Σαμαρά σαλού σκιρτήματα ή το όντως Άλλο τ' απ' αλλού
Εκδόσεις: Αρμός, 2011
*
Φωτ: flickr.com, από sjdunphy

155. Ζωρζ Μπερνανός: Σαιν Βενάν

Καινούργια ιστορία της Μουσέτ

Η Μουσέτ δεν κοπιάζει καν για να κατρακυλήσει απ’ την πλαγιά. Γλιστράει κάτω απ’ το φράχτη, αφήνει ένα κομμάτι απ’ το μάλλινο σάλι της στο συρματόπλεγμα, προχωρεί ανάμεσ’ απ’ τα λιβάδια που το δυσδιάκριτο μονοπάτι τους θα την οδηγήσει ως το δάσος της Μανερβίλ.

Αυτό το δάσος δεν είναι άλλωστε παρά μια λόχμη από μερικά εκτάρια με φτωχό κι αμμουδερό έδαφος, πλημμυρισμένο από κακοθρεμμένα κουνέλια, μόλις πιο μεγάλα από ποντίκια. Το χωριό του Σαιν-Βενάν, όπου μένει η Μουσέτ, βρίσκεται στην άλλη άκρη, ένα μικροσκοπικό χωριό με λίγα σπίτια, τελευταίο απομεινάρι ενός απέραντου χτήματος, που, πριν από δέκα χρόνια, το είχε ξεπουλήσει ένας εβραίος έμπορος απ’ τις Αρδέννες. Το σπίτι της Μουσέτ είναι παράμερα, χωμένο μέσ’ στη λόχμη πάνω από ‘να βάλτο που λιμνάζει. Οι πλιθόκτιστοι τοίχοι, σκασμένοι απ’ την παγωνιά, είναι έτοιμοι να σωριαστούν και η σκεπή με τα κλεμμένα εδώ κ’ εκεί καδρόνια γκρεμίζεται. Με τα πρώτα κρύα, ο πατέρας βουλώνει τις τρύπες με δεμάτια από κλαδιά.

Όταν η Μουσέτ φτάνει στο δάσος, ο άνεμος όλο και δυναμώνει. Αρχίζει να βρέχει. Η μπόρα ξεσπάει, ενώ τα ξερόφυλλα τρίζουν απ’ το νερό.

Georges Bernanos

Μετάφραση: Γιώργος Πράτσικας

από την Νέα Εστία, τχ.626
Αύγουστος 1953
(αρχείο ΕΚΕΒΙ)
*
Φωτ: hannahgoestofrance.wordpress.com

154. Βασίλης Κουγέας: Μονμάρτρη

Η ασύγκριτη αχλαδιά

Το ρολόι
που αναζητούσαμε στη Μονμάρτρη
ήτανε βυθισμένο στο πράσινο του Saint Cloud:
όλα γλιστρούσαν
προς τη μυστική τους καρδιά.
Οι μπάντες σώπαιναν. Μια αψίδα θριάμβου
στηνόταν στο χρόνο: για μας δεν ήταν
ποτέ αργά.
Η έξοδος απ' το λαβύρινθο, ένα παιχνίδι.
Δάφνες και χλόη στρώνονταν στο πέρασμα
κι ας μην το έβλεπαν
οι άλλοι.

Ήπια το νερό της ζωής με τη Δάφνη
στις αλέες του Palais Royal
τα σπουργίτια έφαγαν απ' το τραπέζι μας
η Σιμόν Σινιορέ κάθησε μαζί μας.
T' απόγευμα ήρθε ο Πικάσο με λαδομπογιές
κι ο Raeymond Quenau όταν σουρούπωνε.
Με γέλια και φωνές αράζαμε στη Vefour
κι από τότε,
τ' άστρα κι η νύχτα δεν τελειώνουν.
Τις λεπτομέρειες για τον υπέρτατο σκοπό
και την αιώνια ζωή
θα μάθετε μόνο από μας —
αν βέβαια μας βρείτε.

από το βιβλίο του Βασίλη Κουγέα Του άλλοτε κατοικημένου
Εκδόσεις: Ύψιλον, 1997
*
Φωτ: flickr.com, από bruxelles5