115. Νάσος Βαγενάς: Γενεύη

Ο Κάλβος στη Γενεύη

Ένας παλιός καναπές. Μια καρέκλα που τρίζει.
Κλειστές κουρτίνες. Το τραπέζι στενό.

Στο ράφι τραγωδίες του Αλφιέρι.
Και τα οργισμένα γράμματα του Φώσκολου.

Χειμώνας. Αέρας ψυχρός. Βροχή. Το ποτάμι.
(Στην άλλη όχθη ο κόμης Capo d' Istria

ταχυδρομεί επιστολές στην Πετρούπολη.
Και περιμένει. Περιμένει).

Τη νύχτα μ' ένα βαθύ παλτό περπατάει
μέσα από δρόμους υπαρκτούς κι ανύπαρκτους:

Grand'Rue. Place St. Germain. Rue Beauregard.
Ελευθερίας. Rue du Soleil-Levant. Αρετής.

Ή γράφει κάτι σπασμένα ελληνικά
σε χαρτί δανεισμένο από τη λέσχη της Société de Lecture.

από Το Δέντρο
τχ. 4, Σεπτέμβριος 1978 (ΕΚΕΒΙ)
*

Φωτ: citypictures.org

114. Γιώργος Βέης: Ντύσσελντορφ

Αεροδρόμιο Ντύσσελντορφ

3.
Σ' έψαξα στους διαδρόμους, στις αίθουσες αναμονής,
κοίταξα στη γωνία με τους πίνακες των αφίξεων,
εκεί που θα 'πρεπε να διάβαζες την πτώση μου,
πέντε η ώρα το πρωί βγήκα έξω,
στεκόσουνα στο υπόστεγο, στην άκρη,
μισή νερό, μισή φως φθορίου,
"ώστε έρχεσαι από τον ουρανό"
μου ψιθύρισες στο στόμα,
τόσο κοντά που άγγιζα το μυαλό σου,
περάσαμε απέναντι να πάρουμε ταξί
"η ψυχανάλυση είναι η τρέλα" πρόσθεσες
κι έσβησες το τσιγάρο στην παλάμη σου -
θολά κτίρια κόκκινες λάμπες
αιφνίδια μουσική της αυγής
αυτόματες πόρτες τουρμπίνες
κυλιόμενες σκάλες πλησίαζαν γρήγορα
φακοί, χνώτα,
φάσματα μας έφτασαν και μας τύλιξαν
δίπλα μας τ' αεροπλάνα χάνονταν το ένα μετά το άλλο
βαθιά στην κίτρινη ομίχλη των πτήσεων
μόλις που διακρίναμε τις κοσμικές λάμψεις,
τη διχαλωτή λεωφόρο στον αράγιστο καθρέφτη της σελήνης.

Ώρες μαζί ώσπου χάσαμε τα σημάδια
δε βρήκαμε τα σύνορα να γυρίσουμε πίσω
μας μάζεψε στο τέλος κι εμάς η αιθάλη,
το τρυφερό σκοτάδι της άλλης νύχτας.

από τις 49 φωνές - ανθολ. 1991
Εκδόσεις: Πρόσπερος, 1991
*

Φωτ: twip.org

113. Ανρί Τρουαγιά: Πράγα

Μαρίνα Τσβετάγιεβα
Κεφ. Από τη μια εξορία στην άλλη: Γερμανία, Τσεχοσλοβακία

...στις 31 Ιουλίου του 1922 η Μαρίνα, η κόρη της και ο σύζυγός της φεύγουν για την Τσεχοσλοβακία.

Παράξενος τόπος: δεν είναι Ρωσία και δεν είναι Ευρώπη. Οι αυτοεξόριστοι γίνονται δεκτοί σαν γονείς που το σπίτι τους καταστράφηκε σε πυρκαγιά. Ρώσοι λόγιοι παραδίδουν μαθήματα στα ρωσικά στο πανεπιστήμιο της Πράγας. Οι ρώσοι φοιτητές μένουν στα παλιά κτίρια που προορίζονταν για τους γερμανούς αιχμαλώτους πολέμου. Ορισμένοι ρώσοι συγγραφείς παίρνουν μια κρατική επιχορήγηση που τους επιτρέπει να συνεχίσουν το έργο τους. Μια ιδιωτική οργάνωση, η Γιεντνότα, την οποία διευθύνει η Άνα Τέσκοβα, μια τσέχα λογοτέχνιδα που κατάγεται από την Αγία Πετρούπολη, επιχειρεί να φέρει κοντά, τους διανοούμενους της Τσεχοσλοβακίας και της Ρωσίας. Η Ορθόδοξη Εκκλησία, υπό την αιγίδα του επισκόπου Σεργκέι Κορόλεφ, προσπαθεί να διατηρήσει την πίστη όλων των δυστυχισμένων που αναγκάστηκαν να φύγουν από την πατρίδα τους. Όλα στην Πράγα βροντοφωνάζουν τη συγγένεια του ρωσικού και του τσεχοσλοβακικού πνεύματος, πέρα από τα σύνορα και με την έγκριση της κυβέρνησης. Όπως φαίνεται, σε τούτη την ευλογημένη γη, η φωνή της καρδιάς υπερισχύει έναντι εκείνης της λογικής.

Henri Troyat

Μετάφραση: Μαριλένα Καρρά

από το βιβλίο του Ανρί Τρουαγιά Μαρίνα Τσβετάγιεβα
Εκδόσεις: Μεταίχμιο, 2001
*

Φωτ: ucira.ucsb.edu