105. Γιάννης Βαρβέρης: Δελφοί

Απόπειρα στους Δελφούς

Έχοντας πια κλείσει το μαντείο
δε θα 'πρεπε, Θεοδόσιε
ν' ανησυχείς και να φοβάσαι
λίγα γενναία ερείπια
έναν ηνίοχο μόλις βουρκωμένο
δίχως το άρμα του
μια Κασταλία που ρέει μονάχα
τ' όνομά της
και κάτι ξερά βράχια
σαν σκαλισμένα με μορφές
ιερέων αρχαίων του Φοίβου.
Έχεις ακόμα τις εγγυήσεις
των χριστιανών περιηγητών
των κοσμικών ξενοδοχείων
των τόσων αιώνων που σκεπάσανε
τις δάφνες της Πυθίας.
Όμως ανησυχείς, Θεοδόσιε
κι ίσως κάνεις καλά
ουδείς ουδέν προλέγει πια
απόλυτη η σιγή
- τέλειος χρησμός -
όχι, ουκ απέσβετο και λάλον ύδωρ.

από το βιβλίο Γιάννης Βαρβέρης*, Ο άνθρωπος μόνος
Εκδόσεις: Κέδρος, 2009

[*Σήμερα (1955-2011)]

*
Φωτ: 24grammata.com

* * *

- ένα μελοποιημένο ποίημα του Γιάννη Βαρβέρη στo Juke Box
- o Γιάννης Βαρβέρης για τον Κωνσταντίνο Π. Καβάφη, στο μετά τιμής
- ο Τάσος Κόρφης στον Γιάννη Βαρβέρη, στο μετά τιμής
- Γιάννη Βαρβέρη: Το γράμμα, στο γράμμα σε χαρτί

104. Γιώγια Σιώκου: Τήνος

Τήνος

Υδρούσσα ηλιογέννητη,
στοχάζεσαι
σε αγέρινη γαλήνη.

Απέριττος ο ναός
λάμπει
στεφανωμένος περιστέρια.

Κτιστό Φως'
θόλος αναστάσιμος'
γαλανό θυμίαμα προσευχών'
άστρα σμαραγδένια.

Σ' έναστρους λειμώνες
μαρμαρένιες μαργαρίτες ανθίζουν λυπημένα.
Και ο Χαλεπάς ανάμεσά τους σκυφτός
σμιλεύει "το παραμύθι της Πεντάμορφης",
σπαράγματα ερημιάς,
την "Κοιμωμένη".

Τήνος
Καλοκαίρι 2006

*Tinos

Radiant Ydroussa,
you meditate
in a windy peace.

Inortate the church
gleams
garlanded with doves.

Created Light;
Easter dome;
blue incense of prayers;
emerald stars.

In star-studded meadows
marble daisies flower sorrowfully.
And stooping among thεm Halepas
carves the "Fair Maid's Fairytale",
desolation's lamentations,
the "Sleeping Girl".

Tinos
Summer 2006
Μετάφραση: David Connoly

από το δίγλωσσο βιβλίο Γιώγια Σιώκου, Αρχαία μέλισσα
Εκδόσεις: τυπωθήτω - λάλον ύδωρ, 2010
*
Φωτ: wayfaring.info
Τήνος, Πάνορμος

103. Κώστας Γαρίδης: Αντίπαρος

Στο σπήλαιο της Αντίπαρου

Εκεί στο σπήλαιο της Αντίπαρου ησυχάζει
ένας αρχαίος Θεός κι' ο Αη-γιάννης ο Θεολόγος.
Σκίνα και κάπαρη και γαλανό ουρανό θερίζουν
κι' ούτε που θυμώνουν, ούτε που χαίρονται'
υποφέρουν αυτή την ευτυχία τους σιωπηλοί
βλέποντας, διαρκώς βλέποντας προς τη θάλασσα.

Μονάχα, καμμιά φορά, τη σιωπηλήν ανάσα τους αφήνουν
ήρεμο, αλαφρό, δροσάτο αγέρι
εκεί προς της Σικίνου τ' ανοιχτό πέλαγο.
Ούτε θέλουν, ούτε ζητούν και σιωπηλοί
οι δυο Θεοί την ευτυχία τους υποφέρουν.

από την Ανθολογία Νεοελληνικής Ποιήσεως 1708-1971
του Σπύρου Κοκκίνη
Εκδόσεις: Εστία, 1971
*
Φωτ: hetpodium.org

102. Τάκης Γραμμένος: Αμοργός

Η Παναγία η Χοζοβιώτισσα

Στου μοναστηριού τα βράχια
άγγελοι στραφτάλιζαν
έπεφταν αργά σαν άστρα
σαν αφροί ψιχάλιζαν.

Μαζωχτήκαν φοβισμένοι
στη βυζαντινή αυλή
πιάστηκαν από το χέρι
μην τους πάρουν οι άνεμοι.

Κοιτάν πάνω βλέπουν βράχια
και γαλάζιο ουρανό
κοιτάν κάτω πέλαο άσπρο
και στοιχείων μακελειό.

Τέτοιος φόβος τους κατείχε
που την Παναγία καλούν.
Βγαίνει εκείνη στην αυλίτσα
κ' οι ανέμοι σταματούν.

από την ποιητική - τχ. πέμπτο
Άνοιξη 2010
*
Φωτ: greektravel.com