52. Γιώργος Χρονάς: Πέραμα

Πέραμα

Κάθε φορά που η αίσθηση της παρουσίας
μέσα στην ανώνυμη κάμαρα προσπαθεί να συλλάβει
στο κλάσμα του δευτερολέπτου την ηδονή
ξεπροβάλλει σπαραxτικά μόνο το Πέραμα
όπως το είδαν τα παιδιά εκείνη την Κυριακή
που ο φωτογράφος έξω από τις ταβέρνες
με τα γραμμόφωνα και τον τραγουδιστή με τη xωρίστρα στη μέση
στις επτά το πρωί φωτογράφιζε τη μάνα του Νέρωνα και του Αλκιβιάδη
με φόντο τη Σαλαμίνα, τα καρνάγια και τις βάρκες που σαπίζαν στα νερά.

Από το βιβλίο Τα αρχαία βρέφη
Εκδόσεις: Άκμων, 1980

*
Φωτ: www.panoramio.com, by fabioschon

51. Johannes Edfelt: Πειραιάς

Ωδή στον Πειραιά

Εσείς να πιείτε, δέντρα του Λυκαβηττού, την τελευταία γουλιά
που σας κερνάει ο ταβερνιάρης Ήλιος. Μα το τραγούδι αυτό
το διονυσιακό που ακούγεται τώρα καθώς η νύχτα πέφτει
από ένα ραδιόφωνο, που βήχει σαν φυματικό,
εδώ σε κάποιο καταγώγι στο λιμάνι, σ' έναν Πειραιά γκρίζο και μουχλιασμένο:
κατακάθια κρασιού, καπνός, αργή και ανόρεχτη χαρτοπαιξία,
γάτες λειψές, σαν σκελετοί κάτω από τα τραπέζια τριγυρνούν...
Έτσι πεθαίνει μια μέρα στην Ελλάδα. Σκαμμένα πρόσωπα
που γρήγορα θα σβήσουν. Άρρωστο φως σαν περασμένο από βρώμικο
γυαλί ή διάφανο χαρτί απλώνεται στους δρόμους,
όπου φουσκώνει ανθρωποθάλασσα, ποτάμι αναβλύζει το αίμα,
με πυρετό και δύναμη υψώνεται η βουή
και κορυφώνεται - ώσπου να βυθιστεί. Κι εκεί ψηλά
η Ακρόπολη σκεπάζεται απ' τον γαλάζιο θόλο της σιωπής της,
-Ψυχές στοιβάζονται στη συνοικία του λιμανιού' ο αγώνας
για ζωή δεν έχει τέλος' με αιώνιο πόνο υφαίνεται
το υφάδι αυτό της μοίρας του ανθρώπου. Τα μεγαλεία τώρα -
τα σπουδάζουν αρχαιολόγοι! Αλλά η μπόχα, η στέρηση -
η αλήθεια ενός κενού που ανοίγεται ανάμεσα στα κύματα! - Ω ψυχές, μνήμες κρυμμένες
ημερολόγια καταστρωμάτων, εκεί που οι αποστάσεις ανασαίνουν' βουίζουν οι ακτές
πορφυρές σαν ιβίσκοι και κίτρινες σαν το μέλι, σε μια λάμψη της θάλασσας
τα δελφίναι χορεύουν τριγύρω απ' την πλώρη' εκεί που νησιά κοραλένια ξανθά
ευωδιάζουνε γράμματα που έγραψαν χέρια θαλασσινών.
Ετοιμόρροπες αποθήκες, γραφεία με λογιστικά βιβλία
και λογαριασμούς, όπου όλα έχουν καταχωρηθεί σχολαστικά
γκρίζες κολόνες που στηρίζουν τη ζωή μας' εκεί που έχουνε γραφτεί
δόξες κατολισθήσεις' ναυάγια του μεγάλου ταξιδιού!
-Ξάφνου σηκώνεται άνεμος' η θάλασσα αγριεύει.
Σκοτείνιασε της Αίγινας ο κόλπος.
Σαλπάρει μαύρο σύννεφο, φαρδύ σαν τη σχεδία του Οδυσσέα.
Εσείς να πιείτε, δέντρα του Λυκαβηττού, την τελευταία γουλιά. -

Γιοχάνες Έντφελτ

Μετάφραση: Μαργαρίτα Μέλμπεργκ
Επιμέλεια: Κώστας Γ. Παπαγεωργίου

από την Σύγχρονη Σουηδική Ποίηση
Εκδόσεις: Γνώση, 1994
*
Φωτ: του michelleadams629 από το photobucket.com

50. Virginia Woolf: Αίγινα

Ελλάδα και Μάης μαζί

Ω η βροχή, η βροχή! Αυτό την άλλη μέρα στην Αίγινα. Αυτό το όμορφο μαλακό νησί, με το ηλιοψημένο μονοπάτι, τη θάλασσα και την ακρογιαλιά, τα μικρά ροζ και κίτρινα σπίτια, το θυμάρι, την απότομη λοφοπλαγιά, το Ναό, σκελετώδη, κυρίαρχο, τους κόλπους ξέχειλους από θάλασσα — όλα αυτά δεν ήταν παρά ψύχρα, ομίχλη, βροχή, Αμερικάνοι μαζεμένοι γύρω από έναν κοκαλιάρη καθηγητή' και μεις ζαρωμένοι κάτω από ένα πεύκο που άφηνε τη βροχή να περνάει. Αλλά ακόμη κι έτσι, ο Ρότζερ έλεγε «Σπουδαίο, σπουδαίο», ένας ναός από ψαμμόλιθο καλύτερος απ' το Σούνιο. Καταπληκτικό το τι μπορεί να κάνει μια μεγαλοφυΐα σ' έναν τόσο μικρό χώρο — ιδού οι τέλειες αναλογίες — και η βροχή μάς ανάγκασε να κατηφορίσουμε όσο πιο γρήγορα γινόταν για το πλοίο μας.

Virginia Woolf

Μετάφραση: Μαρία Τσάτσου

από το βιβλίο Ελλάδα και Μάης μαζί
Εκδόσεις: ύψιλον, 1996

*
Φωτ: twip.org

49. Ζέφη Δαράκη: Πόρος

[Κάποτε καλοκαίριασε]

Κάποτε καλοκαίριασε
κι ο Πόρος ξανάγραψε τους βυθούς του

Σαν μπλε του ήλιου το νερό στο ποτήρι
Τυλιγμένος στις φλόγες του Αυγούστου
λες και δεν ήσουν εκείνος ο άγνωστος
ο γόης του δρόμου
Το αόρατο γύρω απ' το σώμα
Λες και δεν ήσουν εκείνος ο τρελός
με τη μοτοσικλέτα
Λες και δεν ήμουν εκείνο το δωμάτιο
Το μικρό καρυδένιο κρεβάτι
να τεντώνει το φιλί στο σεντόνι

Τυλιγμένη στις φλόγες του Αυγούστου
λες και δεν ήμουν εκείνο το κλάμα
Εκείνο το κύμα να βουλιάζει
το φιλί στον καθρέφτη

Έρωτα τώρα καταλαβαίνεις
Ήσουν η ανταμοιβή μου
για τα χρόνια που πέρασα στο ποτάμι
με δυο αδερφούς
και τρεις πατεράδες αδέκαστους

* * *



[Δεν έχω δίκιο]

Δεν έχω δίκιο έχω άδικο έτσι να με πονάνε τώρα τα βήματά μου

Όπως τότε σχεδόν ξυπόλητη
Να λάμπουνε στη θάλασσα του Πόρου
τα περασμένα. Στην Ύδρα δίπλα στο νερό
σταματημένες ψαλμωδίες στη μέση απ' τα κανόνια
άφωνα μνήματα σε φράχτες

Κατηφορίζοντας αίθουσες διαλέξεων δεν έχω δίκιο
έχω άδικο να φοράω γυαλιά ηλίου σα να με κάνει
η νύχτα στη Βουκουρεστίου να κλαίω

από το βιβλίο Ζέφη Δαράκη, Η θλίψη καίει τις σκιές μας
Εκδόσεις: Νεφέλη, 1995